76.สวัสดีคะ ผู้อ่านที่รัก
เมื่อไม่นานมานี้ มีข่าวบัณฑิตจบใหม่ ฆ่าตัวตาย ก่อนวันรับปริญญา เพราะทำศัลยกรรมไม่สวยสมใจ ตัวน้อยเข้าใจความรู้สึกของน้องเขานะ สำหรับคนที่รักสวยรักงาม.....เป็นพิเศษ ไม่ว่าด้วยเหตุผลใด....
อย่างตัวน้อย เป็นคนไม่สวย จึงหวงแหนความน่ารักที่พอมีอยู่นิดหน่อย.... (หรือเปล่า? แฮะ..แฮะ..) และเมื่อต้องมาพบบททดสอบที่สี่ มัน...ทุกข์ระทมขมขื่นใจเหลือจะทนจริง ๆ
เพื่อการติดตามพระเยซู เพื่อบรมสุขแห่งสวรรค์ชีวิตนิรันดร เราต้องผ่านการทดสอบ เหมือนทองก่อนจะบริสุทธิ์ต้องถูกหลอมด้วยไฟ ฉันใด เพื่อให้จิตวิญญาณบริสุทธิ์ ก็ต้องผ่านการทดสอบครั้งแล้ว ครั้งเล่า ฉันนั้น
หนึ่งปีหกเดือนกับชีวิตในมรรคาศักดิ์สิทธิ์ บททดสอบที่หนึ่ง ตัวน้อยโดนเรื่องทรัพย์สิน บททดสอบที่สอง ตัวน้อยโดนเรื่องสุขภาพ บททดสอบที่สาม ตัวน้อยกำลังต่อสู้กับ....จุดอ่อนของหัวใจ ...??? บททดสอบที่สี่ ความรักสวยรักงาม
สองอาทิตย์หลังจากให้คีโมเข็มแรก ผมตัวน้อยเริ่มร่วง....และร่วงมากขึ้น...จนน่าตกใจ เมื่อวานมีการสังสรรค์พี่น้อง ได้ให้พี่สาวสอนใส่วิก ได้เห็นศีรษะที่โกนของพี่สาว.... และคิดถึงในอีกไม่กี่วัน ต้องให้คีโมเข็มที่สอง และคงต้องโกนผม คนที่ไม่ค่อยสวยอยู่แล้ว มาไม่มีผมอีก มัน....เกินใจจะรับได้จริง ๆ ....
แม้วันนี้ วันอาทิตย์ มีอะไรดี ๆ ที่น่าทำมากมาย เช่นมีน้องโทรมาชวนไปร่วมเผยแผ่ งานธรรมฑูต ที่วัดแห่งหนึ่ง ซึ่งไกลบ้าน และไม่รู้จัก ทำให้ตัวน้อยไม่ค่อยอยากจะไป แม้ควรจะไป หรือไม่ไปวัดสิบโมง และเรียนคำสอนที่วัดบ้านตัวน้อยต่อ แล้วตอนเย็นค่อยไปประชุมพลมารีย์
เมื่อเช้า (อา. 05 สค. 55) ตัวน้อยตื่นแต่เช้าตรู่ รู้สึกไม่ค่อยดี พะอือพะอม อย่างไรชอบกล จนไม่มีกะจิตกะใจ จะไปไหน จึงพักอยู่บ้าน ไปวัดสี่โมงเย็น และประชุมพลมารีย์ต่อ
ได้แต่วิงวอนขอ พระเยซูเจ้า โปรดประทานพละกำลัง ขอพระจิตเจ้า ทรงเยียวยา และบรรเทาใจ ให้หายเศร้าระทมใจในเร็ววัน
ไม่ว่าใคร เวลาทุกข์ใจ ทุกข์ของเขาคงหนักกว่าขุนเขา จะผ่านวันเวลานี้ไปอย่างไร....
หากได้รับกำลังใจ และไว้วางใจ ไม่นานทุกอย่างจะผ่านพ้นไป พระบิดาเจ้าไม่ประทานแอกที่เกินกำลังเจ้าหรอก.... อดทน และพากเพียรไปเถิด รักของเราโอบอุ้มเจ้าอยู่ ลูกน้อย เรารักเจ้า...
ก็ไม่ทราบ...ทำไมเขียนออกมาแบบนี้ แล้วน้ำตาก็หลั่งริน....
แม้ในสายตาของมนุษย์ เขาดูเหมือนว่า ถูกพระเจ้าลงโทษ แต่เขาก็มีความหวังเต็มเปี่ยม ว่าจะได้ชีวิตอมตะ
เขาต้องทนทุกข์เพียงเล็กน้อย แต่จะได้รับบำเหน็จใหญ่หลวง เพราะพระเจ้าทรงทดลองเขา และทรงพบว่า เขาเหมาะสมกับพระองค์ พระองค์ทรงทดลองเขา เหมือนหลอมทองในเบ้า
โดยแท้จริงแล้ว พระเจ้าทรงสร้างมนุษย์เป็นอมตะ พระองค์ทรงสร้างเขาตามภาพลักษณ์แห่งพระธรรมชาติของพระองค์ แต่เพราะความอิจฉาของปีศาจ ความตายจึงเข้ามาในโลก ปรีชาญาณ 2:23-3:9
ข้าแต่พระเจ้า ขอทรงรักษาข้าพระองค์ ข้าพระองค์จะได้หาย
ขอทรงช่วยข้าพระองค์ ข้าพระองค์จึงจะรอด
เพราะพระองค์เป็นที่สรรเสริญของข้าพระองค์ เยเรมีย์ 17:14
คนที่วางใจในพระเจ้าย่อมได้รับพระพร คือผู้ที่ความวางใจของเขาอยู่ในพระเจ้า เยเรมีย์ 17:7
เอาหล่ะคะ ตอนนี้ เชิญอ่าน
เรื่องที่76: วันอังคาร กับสองเรื่องดี ๆ
เราได้ลบล้างการทรยศของเจ้า เหมือนเมฆ และลบล้างบาปของเจ้าเหมือนหมอก จงกลับมาหาเรา เพราะเราได้ไถ่เจ้าแล้ว อิสยาห์ 44:22
วันอังคารที่ 17 กค. 55 วันที่ 17 เป็นวันที่...ตัวน้อยเกิด แต่คนละเดือน แฮะ..แฮะ... แค่จะโยงว่า วันนี้มีเรื่องดี ๆ เกิด ขึ้น ตัวน้อยกับเพื่อนในหมู่บ้านอีกสองคน ไปวัดพระจิตที่เซนต์หลุยส์ด้วยกัน และได้ไปร่วมรับสาสน์แม่พระด้วยนะคะ
การไปวัดพระจิตสำหรับตัวน้อย คือเป็นการแสดงความรักต่อพระจิต ตัวน้อยแสดงความรักต่อพระเยซู ด้วยการหมั่นสวดพระเมตตา และไปมิสซาทุกครั้งที่ไม่ต้องทำงานทัวร์ รับศีล และแก้บาป บ่อยขึ้น ( ถ้ายังพลั้งเผลอทำบาป) แสดงความรักต่อแม่พระ ด้วยการสวด และทำกิจกรรมของพลมารีย์ แสดงความรักต่อพระบิดา ด้วยการสวดสายประคำพระบิดา แล้วพระจิตหล่ะ.... ก็..เวลาสวดบทพระจิต ก่อนเริ่มทำกิจการต่าง ๆ และการไปวัดพระจิต ได้รับพระพรเพียบ ทั้งจากแม่พระ จากศีลมหาสนิท จากพระจิตด้วย และอยากพาเพื่อน ๆ ในหมู่บ้าน และทุกคนไปรับพระพรด้วยกัน
และที่สำคัญ ตัวน้อยรัก ชื่นชม ชื่นชอบ ศรัทธาในคุณพ่อ เป็นพิเศษ และพี่ที่นำก่อสวด ร้องเพลง ก็ศรัทธา และเสียงเพราะมาก ๆ ใจดีมาก ๆ พอทราบว่า ตัวน้อยจะผ่าตัด เพราะป่วย.... พี่เขาก็ให้น้ำมันศักดิ์สิทธิ์ แม่พระแห่งนอร์ธเทอร์ดัม มาให้ทา ภาวนา และบูชา ที่แท่นพระบ้านตัวน้อย
ตอนนี้ คุณพ่อแข็งแรง หลังจากป่วยมาเจ็ดเดือน มิสซาจัดเต็มทั้งภาษาไทย ละติน จีน อังกฤษ ได้บรรยากาศ ความหลาก หลายดีจริง ๆ
ในวันอังคารนี้ พิเศษหน่อย เพราะคุณพ่อขอให้ตัวเองแบ่งปันต่อจากอังคารที่แล้ว วันศุกร์ที่ผ่านมา ตัวน้อยแบ่งปันที่วัดฟาติมาหนึ่งชั่วโมง จึงเตรียมข้อมูล และประมวลความคิดไว้อย่างดี แต่ที่วัดพระจิต ตัวน้อยไม่ได้เตรียมตัวอะไรพิเศษ เพราะข้อมูล เนื้อหา ประสบการณ์ หนึ่งปีห้าเดือน ที่สวดภาวนา อ่านพระคัมภีร์ เรียนคำสอน ฟังคุณพ่อเทศน์ อบรมต่าง ๆ อ่านหนังสือศรัทธา การเขียนหนังสือ ก็คงบอกได้ว่า ตัวน้อยมีเรื่องราวที่สามารถแบ่งปันเป็นคำพูดได้อีกมากมายเพียงไร คงไม่น้อยไปกว่าเรื่องราวที่เขียนไปแบ่งปันไปแล้ว และยังไม่ได้เขียน.... จนไม่ทราบจะนำเรื่องใดมาแบ่งปันดี
กิจกรรมในวัด คือเฝ้าศีลมหาสนิท นพวารพระมารดานิจจานุเคราะห์ มิสซา หลังรับศีล ก็เป็นเวลาแบ่งปัน ระหว่างนี้ตัวน้อยคิด...คิด...คิด...มอง..มอง....มอง...(ที่ผ่านจะแค่เห็นหน้าค่าตากัน แต่ไม่เคยคุย ยิ้มทักนิดหน่อย มีไม่กี่คนที่ได้คุยด้วย) ผู้ฟังของตัวน้อย คือ ผู้ศรัทธา ผู้มาประจำ จะพูดอย่างไรดี...... พูดอะไรดี....
ทำอย่างไร ถึงจะให้ความศรัทธา ไปสู่ลูก หลาน ตัวน้อยคิดถึงเรื่องสั้นชวนอ่านสนุก ของคุณพ่อสุวนาถ กวยมงคล ที่ตัวน้อยอ่านแล้วชอบมาก ๆ โดนใจมาก ๆ ขอลอกเรื่องมาให้อ่านกันเลยดีกว่านะคะ
<เรื่องเล่าถึงคุณหญิงคนหนึ่งได้มีโอกาสไปสวรรค์ นักบุญเปโตรก็ไม่ได้ถามอะไร แค่ขอมือหน่อย หลังจากที่จับมือคุณหญิงก็พบว่า เป็นมือที่นิ่ม สะอาด จึงถามคุณหญิงว่า อยู่ในโลกทำอะไรบ้าง คุณหญิงก็บอกว่า “อยู่ในโลกก็ไปวัด และทำตามที่พระศาสนจักรสั่งสอน ช่วยเหลือผู้อื่นบ้างตามวาระที่จำเป็น นี่แหละชีวิตของดิฉัน” นักบุญเปโตรก็ยิ้ม และขอจับมืออีกครั้งพร้อมกับพูดว่า “เป็นเพราะมือของลูกสะอาดเกินไป ไม่มีรอยบาก มันไม่มีความยากลำบาก ไม่ได้เป็นมือที่ต่อสู้มาด้วยน้ำพักน้ำแรง ไม่ได้เป็นมือที่ต่อสู้เพื่อคนอื่นเลย ลูกเป็นคนสบายเกินไป ยังไปสวรรค์ไม่ได้ รออยู่นี่ก่อน”> จากหนังสือ อ่านสนุก เรื่องสั้น by พ่อมี้ หน้า 18
ชีวิตของตัวน้อย และอีกหลาย ๆ คนก็ไม่ต่างจากคุณหญิงคนนี้ เมื่อได้อ่านเรื่องนี้ ทำให้ตัวน้อย ยินดีจะแบกกางเขน ยินดีรับความลำบากในการทำงานต่าง ๆ เพื่อพระเจ้า เพื่อผู้อื่น และยินดีรับความเจ็บป่วย หากความเจ็บป่วยจะเป็นประโยชน์ แก่ผู้อื่น เช่น เป็นแบบอย่างแห่งความเข้มแข็ง มั่นคงในความเชื่อ ความวางใจ ความรัก และน้อมรับในน้ำพระทัย ด้วยความวางใจในพระองค์
ถ้าผู้ศรัทธา ได้ฟังเรื่องนี้ มากกว่าการภาวนา และกิจศรัทธาส่วนตัว คงเปิดใจกว้าง เสียสละน้ำใจตน ทำกิจการต่าง ๆ ถวายพระเจ้ามากขึ้น ใช่ไหมคะ....
ตัวน้อยคิดถึงเรื่องดี ๆ มากมายที่อยู่ในหัวสมองที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นี้ จะใช้เรื่องไหนดี แต่ที่สำคัญคือ....หัวใจของตัวน้อยเต้นเร็วมาก ๆ จะว่าเพราะตื่นเต้น.....ก็น่าจะใช่ ...ไหม....
แต่สำหรับคนที่ทำงานจับไมค์ ต่อหน้าผู้คนมายี่สิบกว่าปี แบ่งปันคนเดียวหนึ่งชั่วโมงก็ทำมาแล้ว แม้อาจไม่ค่อยดีเท่าไหร่... การพูดสั้น ๆ แค่นี้.....เด็ก ๆ หรือลุกร้อนด้วยพระจิต ในกิจการของพระเยซู ก็ไม่ทราบ
เมื่อคุณพ่อมาส่งพรศีลมหาสนิท คุณพ่อกระซิบตัวน้อย “เดี๋ยวแบ่งปันนะ” ตัวน้อยพยักหน้า ตอบรับ “คะ” และเมื่อคุณพ่อมาส่งศีลถึงที่นั่ง เพราะตัวน้อยนั่งแถวหน้า คุณพ่อกระซิบอีกว่า “เตรียมตัวมาหรือเปล่า” ตัวน้อยพยักหน้าตอบรับ “คะ”
จากประสบการณ์....สาหัสที่สุดในชีวิต คือการแบ่งปันหนึ่งชั่วโมง มาแบ่งปัน สั้น ๆ ทำให้ตัวน้อยหนักใจมากกว่า เพราะไม่ทราบจะนำเรื่องที่มีมากมาย เรื่องไหน มาแบ่งปันดี ตัวน้อยก็เฝ้าสวดขอพระจิต โปรดใส่คำพูดของพระองค์ในปากของลูก....
เมื่อเวลาของการแบ่งปันมาถึง คุณพ่อกรุณาแนะนำตัวน้อย อวยพร ปกศีรษะให้
ตัวน้อยหันไปไหว้พระแท่น สวัสดีคุณพ่อ และพี่น้องทุกท่าน แล้วตัวน้อยก็เริ่มพูด
“การที่ต้องมาแบ่งปันกับพี่น้องที่ศรัทธา รักพระมาก ๆ อยู่แล้ว เป็นเรื่องยาก สำหรับลูกแกะหลงทางที่พระเจ้าทรงเรียกกลับบ้าน เป็นลูกแกะตัวน้อยที่มีชีวิตจิต ชีวีตแห่งมรรคาศักดิ์สิทธิ์ เพียงหนึ่งปีห้าเดือน
แต่ในหนึ่งปีห้าเดือนนี้ ก็ได้สวดภาวนา อ่านพระคัมภีร์ อ่านไบเบิ้ลไดอารี่ทุกวัน เรียนคำสอน อบรมพระคัมภีร์ อบรมครูคำสอน อบรมศาสนสัมพันธ์ อบรมฆราวาสผู้ประกาศข่าวดี และได้เขียนหนังสือ เรื่องความรักของพระเจ้ากับลูกแกะตัวน้อย เผยแผ่ทางเมลอยู่ ซึ่งถ้าพี่ ๆ อยากจะอ่าน ก็ขออีเมลเอดเดรส แล้วจะส่งไปให้ แต่พี่ ๆ ส่วนใหญ่ไม่มี ตัวน้อยก็มีผู้อ่านที่ส่งให้ลูกหลาน พรินท์ ออกมาให้อ่าน ส่งให้ลูกหลานแทน ปรากฏว่า แม่ไม่ได้อ่าน ลูกอ่านแทน แล้วมาเล่าให้แม่ฟังก็มี....
เรื่องที่แบ่งปันมีมากมายจนไม่ทราบจะแบ่งปันเรื่องไหนดี
แล้วก็มีเสียงมาว่า “เรื่องการกลับใจ” ( ตัวน้อยได้ยิน การกลับใจอีกแล้ว ตัวน้อย แบ่งปันบ่อย ๆ กับร้องเพลง กว่าจะรู้ว่าถูกรักบ่อย ๆ ตัวน้อยก็ชักจะเบื่อเหมือนกันน้า.... แต่เมื่อขอมา ก็จัดให้...)
พระเจ้าทรงมีแผนการณ์สำหรับลูก ๆ ของพระองค์แต่ละคน สำหรับตัวน้อย พระเจ้าทรงให้เวลาเรียน จนจบปริญญาตรี ยี่สิบสองปี และให้เวลาทำงานยี่สิบสองปี แล้วพระองค์ก็เรียกลับ เพราะการทำงานเป็นมัคคุเทศก์ภาษาญี่ปุ่น พาคนญี่ปุ่นเที่ยวเมืองไทย พาไปแต่วัดพุทธ ประเทศพุทธศาสนา ก็อธิบายแต่พุทธศาสนา จนหลงไปเป็นพุทธ วัดอาทิตย์ไม่ค่อยได้ไป ห่างพระไปเรื่อย ๆ จนไม่แก้
บาปมาสักยี่สิบปี จนสามปีที่แล้ว เพื่อนชวนไปวิปัสนาธรรมสายพุทธ เจ็ดคืนแปดวัน ก็ไป เพราะเป็นคนชอบเรียนรู้ ในหนึ่งวันจะทำสมาธิ เดินจงกรมวันละ หกรอบ รอบละ สามสิบถึงสี่สิบห้านาที รอบที่ยาวที่สุดคือชั่วโมงครึ่ง ซึ่ง เป็นประสบการณ์ที่ดีมาก ๆ สำหรับการที่ได้เข้าเงียบครั้งแรก ของคณะพระหฤทัย แบบพระหฤทัยพระเยซู
ระหว่างการทำสมาธิ ในทุกครั้ง จะเจ็บหลังเหมือนมีมีดเสียบหลัง พอหมดเวลานั่งสมาธิ ก็จะหาย จนคืนวันที่หก มาคิด...คิด...คิดว่า เจ็บหลัง เพราะเราหักหลังใคร อยู่หรือเปล่า แล้วก็คิดได้เราหักหลังพระเจ้าอยู่ เราเป็นคริสตชน คนของพระคริสต์ แล้วนี่ เราทำอะไรอยู่ เราต้องกลับไปหาพระเจ้าแล้ว
แล้วเมื่อตัวน้อยสำนึกได้ว่า ต้องกลับมาหาพระเจ้าแล้ว พระองค์ก็มีหนทางให้ตัวน้อยเดิน จนกระทั่งได้แก้บาปรับศีลในวันวาเลนไทน์ปีที่แล้ว และใช้ชีวิตให้มรรคาศักดิ์สิทธิ์ มีอะไรให้เรียนรู้ มีอะไรเกิดขึ้นมากมาย มีเพลงหนึ่งที่ตัวน้อยใช้ร้องปลอบใจตัวเองอยู่เสมอ เป็นเพลงที่ไม่ได้แต่งเองนะคะ ถ้าร้องได้ช่วยร้องด้วยนะคะ
จงอย่ากังวลใจ จงอย่าได้กลัวเลย
ผู้วางใจพระเจ้า ไม่ขาดสิ่งใด ๆ
จงอย่ากังวลใจ จงอย่าได้กลัวเลย
เพียงพระเจ้าเพียงพอ
ขอบคุณคะ...
ตัวน้อยหันมาคืนไมค์คุณพ่อ คุณพ่อยกนิ้วโป้งให้สองนิ้ว โกรธอะไรตัวน้อยเนี่ย....555 หน้าคุณพ่อส่งยิ้มแป้น ให้ตัวน้อยด้วย
เป็นกำลังใจอย่างดีเลย ขอบคุณคะ ๆ คุณพ่อที่น่ารักที่สุดในโลก
พี่คนหนึ่งก็เข้ามาทัก “ร้องเพลงเพราะมากเลย น้ำตาซึมทั้งสองครั้งเลย” คนที่มีประสบการณ์กับพระเจ้า มักจะอ่อนไหว หรือเปล่าคะ......(พี่คนนี้ เป็นคนที่ตัวน้อยเขียนถึง ในเรื่อง อัศจรรย์พระเมตตา )
หลังมิสซารับประทานกลางวัน จะกลับบ้าน มีพี่คนสวย มาขอเมลตัวน้อย เพื่อขอให้ส่งเรื่องผ่านลูกเขา เพราะอยากให้ลูกเขาได้อ่าน และศรัทธามากขึ้นด้วยนะคะ ตัวน้อยดีใจจริง ๆ
และ พี่ท่านหนึ่งได้ส่งข่าว ชักชวนให้ไปร่วมการรับสาสน์จากแม่พระ ตัวน้อยรับแผนที่สถานที่ และเบอร์ติดต่อมา อย่างรับน้ำใจ รับความหวังดี แต่.....ไม่ค่อยสนใจ....ใส่ใจ....หัวใจทำไมเฉยชา เพราะความเกียจคร้านหนักหนานั่นเอง
ตัวน้อยกับเพื่อนในหมู่บ้านอีกสองคน กลับบ้านตัวน้อยทำน้ำผลไม้สกัดกาก เป็นเอมไซม์ รักษาอาการป่วย ด้วยคำภาวนาขอพระเยซูทรงรักษา ตอนบ่ายสามโมง ด้วยการสวดพระเมตตาสามโมง และสายประคำพระเมตตา ทุกวันที่ตัวน้อยอยู่บ้าน
บ่ายสามโมงครึ่ง ขณะช่วยกันเก็บล้างอุปกรณ์ พี่เขาโทรมาบอกย้ำอีก “แม่พระจะประจักษ์มาส่งสาส์น สี่โมงครึ่ง ไปสิ ยังทัน” ตัวน้อยถูกคะยั้น คะยอ ครั้งที่สอง ใจยังคร้านที่จะไปอยู่ ก็สวด ภาวนาในใจ “แม่(พระ)อยากให้ลูกไปหรือเปล่า พระเยซูอยากให้ลูกไปหรือเปล่า” คำตอบในใจ มีคำเดียว “ไป ให้ไป” ตัวน้อยก็บอก เพื่อน ๆ ไปกัน ตัวน้อยก็เปลี่ยนเสื้อผ้า ปิดบ้าน ออกจากบ้านบ่ายสามสี่สิบนาที โรงเรียนเลิก รถเริ่มติดแล้ว ห้าสิบนาที ไม่น่าไปทัน แต่ตัวน้อยก็บอก ตัวน้อยเชื่อว่า แม่พระ....จะรอตัวน้อย......
ระหว่างทางขับรถ ตัวน้อยโทรตรวจสอบสถานที่อีกครั้ง สวดภาวนาขอพระจิตทรงนำ ให้เราไปถึงทันเวลา แต่เรา....ไปถึงสี่โมงสี่สิบนาที เมื่อเราเข้าไปในห้อง มีคนไปถึงแล้วห้าคน พี่เจ้าของสถานที่ ผู้รับสาร และแม่ของผู้รับสาร เป็นชาวต่างชาติ ซึ่งจะถูกเชิญมาประเทศไทยทุกสองปี
เมื่อเราพร้อม เริ่มสวดสายประคำ คลอเสียงเพลง สักพักรำพึงที่สามที่สี่ ผู้รับสารคุกเข่า หน้าพระแท่น ภาวนา เงยหน้ามองรูปปั้นพระแม่เป็นระยะ ๆ แล้วเขียนข้อความลงกระดาษ
ตัวน้อยจำสาส์นไม่ได้ทั้งหมด ระหว่างนี้ ก็สวด และอ่านสาส์นก่อน ๆ ที่รวบรวมทำเป็นเล่มไว้ ประมาณว่า...
แม่พระขอให้เราหมั่นสวดภาวนา สวดสายประคำมาก ๆ โดยเฉพาะให้พระสัตตะปาปา พระสังฆราช พระสงฆ์ และนักบวชทั้งหลาย ปีศาจทำงานหนักมาก ต้องขอคำภาวนาจากแม่ เพื่อปกป้องท่านทั้งหลายจากการผจญล่อลวง และตกเป็นทาสของปีศาจ
และในการรับศีล แม่พระ อยากให้รับด้วยปาก ไม่อยากให้ใช้มือรับ เพราะมีแต่พระสงฆ์ที่เหมาะสมจะสัมผัสพระวรกายของพระเยซูเจ้า
เมื่อรับศีล ผู้รับต้องมีความพร้อม คือไม่ทำบาปหนัก
เวลาของโลกนี้ กำลังจะหมดลงแล้ว คอยดูสัญญาณเตือน อัศจรรย์ และการพิพากษา กำลังใกล้เข้ามาแล้ว
แม่จะปกป้องลูก ๆ ของแม่ จงหมั่นสวดภาวนา และแม่จะประทานพรพิเศษแก่ ลูก ๆ ที่อยู่ที่นี่เป็นพิเศษ แม่จะปกป้องลูกด้วยเสื้อแห่งพระหรรษทานของแม่ แม่รักลูก.
อะไรประมาณนี้.....พี่เจ้าของสถานที่ บอกว่า จะจัดทำเป็นหนังสือต่อไป
พี่เจ้าของสถานที่ได้แบ่งปันถึงผู้รับสาส์น ซึ่งได้รับสาส์น ตั้งแต่อายุเก้าขวบ อายุสิบสอง ได้รอยแผลศักดิ์สิทธิ์ จะเจ็บปวด และมีเลือดไหล ในระหว่างเทศกาลมหาพรต ทุกปี มาสิบเก้าปีแล้ว อีกสองปี อายุ สามสิบสาม เท่าพระเยซูเจ้า จะหมดเวลาในโลกนี้ ถ้าเขาไม่ขอมีชีวิตอยู่ต่อ เป็นโมเสสใหม่ เป็นประกาศก คนสุดท้าย... ตัวน้อยได้เห็นรอยแผล และเลือด ที่ไหล แม่ของผู้รับสารถ่ายภาพทางโทรศัพท์มือถือนำมาให้ดูด้วย..
วันนี้ วันพุธ(18 กค.55) พี่เจ้าของสถานที่ โทรมาบอกว่า วันเสาร์ (21 กค.55) แม่พระจะส่งสาส์นอีกครั้ง ด้วยความคร้านอีกเช่นกัน ตัวน้อย ก็ตอบพี่เขาไปว่า “ถ้าแม่พระอยากให้ ตัวน้อยไป ตัวน้อย ก็จะได้ไปคะ”
และแล้ว...ตัวน้อยก็ไม่ได้ไป เพราะอยู่โรงพยาบาล พักฟื้นหลังให้คีโมเข็มแรก... แต่พี่เขาก็โทรศัพท์มาเยี่ยมบ่อย ๆ ขอบคุณในความห่วงใย แม้เพิ่งรู้จักกัน แต่ก็เป็นพี่เขาศรัทธา มีน้ำใจ น่ารักจริง ๆ
....เมื่อใดก็ตามที่จิตใจของลูกเริ่มสั่นคลอน มันจะเข้ามาทำงานทันที จงนึกถึงแม่ แล้วลูกจะพ้นภัย.....จงถวายตัวเองเพื่อให้ใกล้ชิดกับพระเป็นเจ้าในทุก ๆ นาทีเถิด....จงพูดกับพระองค์ เหมือนกับลูกพูดกับคุณพ่อวันนี้เถิด พระองค์อยู่ในทุก ๆ ที่ ที่ลูกเปิดใจหาพระองค์....
จงไปแสดงให้เพื่อนมนุษย์ได้รู้จักว่า ความรักของพระบิดาเจ้าสวรรค์นั้น ยิ่งใหญ่เพียงใด.....
จงอย่าหวังผลตอบแทน จงให้จากจิตใจที่แท้จริงของลูก ถึงแม้จะเป็นเพียงสิ่งเล็กน้อย แต่มันก็ยิ่งใหญ่สำหรับชาวสวรรค์...
วันนี้ ลูกได้ทำอะไร รับใช้พระผู้เป็นเจ้าไปบ้าง มีอะไรบ้าง ที่ลูกบกพร่อง จงขอโทษพระองค์จากหัวใจของลูกเถิด....
จากหนังสือ แม่รักลูก เล่มหนึ่ง หน้า 68
ปล. เมื่อตัวน้อยตั้งใจจบเรื่องด้วย ข้อความจาก หนังสือ แม่รักลูก ตัวน้อยสวดขอพระจิต และขอแม่พระ จากหนังสือ สองร้องสี่สิบเจ็ดหน้า ตัวน้อยเปิดได้หน้านี้ พิมพ์ เฉพาะข้อความที่เขียนเส้นใต้ พิมพ์ไป ก็ไม่ทราบทำไมรู้สึกเหมือน....ขนลุกซู่... คงซึ้งในข้อความที่อ่านพบนานมากแล้ว นานจนลืม แต่ก็เป็นชีวิตของตัวน้อยแล้ว....
ลูกแกะตัวน้อย.
18.07.2555 เขียนเสร็จ
05.08.2555 เขียนเพิ่ม และส่งเมล
พบกันให่วันพฤหัสบดี กับเรื่องที่77: ความรักนักบุญโทมัส
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น