70.สวัสดีคะ ผู้อ่านที่รัก
วันนี้ (พฤหัสบดี) เรามีนัดส่งเมลกัน ตัวน้อยตื่น เกือบหกโมง สวด ประมาณ หนึ่งชั่วโมง (น้อยลงนะ..) ตั้งแต่ป่วย กลับมาอยู่บ้านได้สองอาทิตย์ ตัวน้อยต้องเปลี่ยนวิถีการดำเนินชีวิตหลายอย่าง เช่นการสวด การทำงานบ้าน การรับประทานอาหาร
เปลี่ยนอย่างไร ขอแบ่งปัน แบบจัดเต็ม ในเรื่องต่อ ๆ ไปนะคะ
สิ่งหนึ่งที่ไม่เปลี่ยน คือ ความรักต่อพระเจ้า และตัวน้อยต้องรักพระเยซู ยึดติดกับพระองค์มากขึ้น ถึงมากที่สุด เพื่อให้ตัวน้อยดำเนินชีวิตในรอยทางของพระองค์ ได้อย่างซื่อสัตย์ มั่นคง พากเพียร มีความสุข และไม่ให้แพ้การผจญ
การได้พบปะผู้คน มีพี่ ๆ หลายต่อหลายคน ชักชวน....เชิญชวน.... ตัวน้อยไปทำงานในกิจการของพระเจ้า หลาย ๆ อย่าง ตัวน้อยตอบรับด้วยความยินดี
แต่..... ตอนนี้ ตัวน้อยเหมือนดักแด้ ที่กำลังฝักตัว จนกว่าจะถึงวันที่เติบโตเต็มที่ เป็นผีเสื้อที่แข็งแรง สวยงาม ( หรือไม่....) และพร้อมที่จะรับใช้พระเจ้าได้เต็มเวลา เพื่อพระองค์ ในเวลาของพระองค์ เพราะนอกเวลาของพระองค์ ชีวิตคงไม่มีค่า ไม่มีความหมายอะไร..... ลูกเป็นของพระองค์ ลูกวางใจในพระองค์.
พรุ่งนี้ ตอนเช้า ตัวน้อยต้องไปพบคุณหมอ เพื่อฟังการวินิจฉัย และนัดการทำคีโม (แต่จะทำดี...หรือ ไม่ทำดีน้า....) ตอนบ่าย ไปแบ่งปัน หนึ่งชั่วโมงที่วัดฟาติมา ขอคำภาวนาจากทุกคนด้วยนะคะ เราภาวนาให้กันและกันเสมอนะคะ
ตัวน้อยยังเล็ก กับชีวิตวิญญาณหนึ่งปีห้าเดือน กลัวแพ้การผจญจริง ๆ กลัวผีเจ็ดตนจริง ๆ......
หัวใจดวงนี้ ขอบคุณ และภาวนาให้เสมอ โดนเฉพาะกับทุกความรัก ทุกความห่วงใย ทุกความจริงใจ ทุกคำภาวนาที่มีให้กัน
ขอวิงวอนพระเจ้าโปรดตอบแทนทุกน้ำใจดี แทนตัวน้อยด้วย อาแมน.
ตัวน้อยขอจบการทักทายด้วยพระวาจาที่พี่ที่น่ารักคนหนึ่งส่งมาให้ ขอบคุณมากคะ....
"อย่าวิตกกังวลว่า จะพูดอย่างไร หรือพูดอะไร
สิ่งที่ท่าน จะพูดนั้น จะได้รับการดลใจ ในเวลานั้นเอง
เพราะท่าน จะมิได้พูดด้วยตนเอง
แต่พระจิตของพระบิดาของท่าน จะตรัสในท่าน" มัทธิว 10:16-23
สิ่งที่ท่าน จะพูดนั้น จะได้รับการดลใจ ในเวลานั้นเอง
เพราะท่าน จะมิได้พูดด้วยตนเอง
แต่พระจิตของพระบิดาของท่าน จะตรัสในท่าน" มัทธิว 10:16-23
ข้าพเจ้าได้ยินเสียงขององค์พระผู้เป็นเจ้า ตรัสว่า
"เราจะส่งใคร ใครจะไปแทนเรา"
ข้าพเจ้าทูลตอบว่า
"ข้าพเจ้าอยู่ที่นี่ โปรดส่งข้าพเจ้าไปเถิด" อิสยาห์ 6:1-8
"เราจะส่งใคร ใครจะไปแทนเรา"
ข้าพเจ้าทูลตอบว่า
"ข้าพเจ้าอยู่ที่นี่ โปรดส่งข้าพเจ้าไปเถิด" อิสยาห์ 6:1-8
เอาหล่ะคะ ตอนนี้ เชิญอ่าน
เรื่องที่70: ตัวน้อยป่วยเป็นอะไร
เรื่องที่70: ตัวน้อยป่วยเป็นอะไร
เราจะถูกเปลี่ยนแปลงไป เพราะชัยชนะของพระคริสตเยซู องค์พระผู้เป็นเจ้าของเรา 1 โครินทร์ 15:51-58
หลาย ๆ เรื่อง ที่ผ่านมา ตัวน้อยจะเขียนถึงการเจ็บป่วยของตัวเอง แล้วน้องที่ตัวน้อยรักมาก ๆ คนหนึ่ง ซึ่งเป็นผู้อ่านคนหนึ่งของตัวน้อย ไม่ได้เปิดเมลอ่านมาเกือบเดือน พอพบว่าตัวน้อยป่วย พยายามอ่าน อ่านเท่าไหร่ ก็ยังไม่ทราบว่า ตัวน้อยเป็นอะไรสักที จึงโทรมาซักถาม ด้วยความห่วงใย และตัดพ้อ..... ( เล็กน้อย) ว่าทำไมไม่บอก อะไร ที่น้องเขาทำให้ได้ คงอยากทำให้ อย่างน้อย ก็ไปเยี่ยม น่ารักจริง ๆ.....
คงถึงเวลาแล้ว ที่ตัวน้อยจะเฉลยชัด ๆ สักที ว่า ตัวน้อยป่วยเป็นอะไร
ได้เลยคะ ขอจัดหนัก จัดเต็ม เลยนะคะ แหม...ตัวน้อยอายนิดหน่อยที่จะต้องแบ่งปันเรื่องนี้ ตัวน้อยก็อายเป็นน้า..... พระเจ้าทรงใช้ตัวน้อย ประเจิด ประเจ้อ จริง ๆ.......
ตั้งแต่ตัวน้อยเริ่มเข้ากลุ่มพลมารีย์ (ปลายพค. 54) สมาชิกหลายคนได้รับพระพร ในความเจ็บป่วย หลาย ๆ โรค โรคที่เป็นกันมากที่สุด คือมะเร็ง ในเวลานั้น ตัวน้อยทำอะไรไม่ค่อยถูก ได้แต่ซักถาม ฟังเรื่องราว และสวดภาวนาให้
ก่อนฉลองพระเมตตาปีนี้ (55) ตัวน้อยได้เข้าเงียบกับกลุ่มพระเมตตา ที่วัดมารีย์สวรรค์ โดยคุณพ่อ พงษ์เทพ ประมวลพร้อม
ในระหว่างการเข้าเงียบนั้น ได้มีพี่คนหนึ่ง แบ่งปันให้ได้ยินแว่ว ๆ ต่อ ๆ กันมา ว่า พี่เขาถูกล็อตตารี่ รางวัลใหญ่ ตัวน้อยนึกถึงพระวาจาว่า “จงยินดี กับผู้ที่ยินดี จงร้องไห้ กับผู้ที่ร้องไห้”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ความคิดแรกก็คือ ดีใจกับพี่เขาด้วย พอคุยไปคุยมา ปรากฏว่า ถูกล็อตตารี่ ความหมายจริง ๆ ก็คือ พี่เขาเป็นมะเร็งขั้นสอง ที่ไหน...ตัวน้อยจำไม่ได้
พอตัวน้อยทราบ ตัวน้อยก็อึ้ง....ไม่ทราบจะพูด จะปลอบอะไรดี ตัวน้อยคิดถึง คำพูดจากข้อความของนายชุมพาบาลที่หนึ่ง ตอนที่ ขโมยเข้าบ้านตัวน้อยครั้งที่สอง
ผู้อ่านใหม่ของตัวน้อยอาจยังไม่ได้อ่าน ยังไม่ทราบเรื่องราวขอแบ่งปันคร่าว ๆ อีกครั้ง ว่า วันนั้น ตัวน้อยตื่นมาสวดราวตีสาม สวดเสร็จประมาณ ตีสี่ครึ่ง ก็นอนต่อ ได้ยินเสียงโครมครามข้างล่าง ตัวน้อยนอนกลัวอยู่ในห้องนอนชั้นบน ในใจก็สวดภาวนาว่า ข้าแต่พระเจ้าข้า ถ้ามีอะไร ขอพระองค์ โปรดต่อสู้แทนลูก ขอพระองค์โปรดคุ้มครองลูก....
นอนถึงตีห้า นอนไม่หลับ จึงตั้งใจจะลงมาเขียนเรื่องต่อ เพราะโน๊ตบุ๊คเอาไว้ที่โต๊ะทานข้าวข้างล่าง พอลงมา เห็น หน้าต่างเปิด โน๊ตบุ๊ค บุ๊คแม็คโปร หายไป (เกือบห้าหมื่นบาท เพิ่งซื้อมาไม่ถึงเดือน เพื่อเขียนงานถวายพระเจ้า) ประตูข้างบ้านเปิด....
โอ๊ย.......ขโมยเข้าบ้านอีกแล้ว หลังจากครั้งแรกสามเดือนที่แล้ว ระหว่างไปเข้าเงียบที่สวนเจ็ดริน ระหว่างเข้าเงียบ (ย้ำ) ขอบคุณพระเจ้าที่ตัวน้อยไม่อยู่บ้าน ในครั้งนี้ ระหว่างลงบันได ตัวน้อยได้ยินเสียง ตุ๊บ ขโมยคงเพิ่งกระโดด ปีนทางรั้วออกไป ขอบคุณพระเจ้าที่เขาหนีไป
ตัวน้อยมือไม้สั่น ทำอย่างไรดี ๆ พอมีสติ จึงได้โทรหาพี่สาว โทรขอให้พี่ข้างบ้านมาอยู่เป็นเพื่อน โทรเรียกตำรวจ
ประเด็นที่จะแบ่งปันคือ เมื่อตัวน้อยได้ ส่งข้อความถึงนายชุมพาบาลทั้งสี่ นายชุมพาบาลที่หนึ่ง ส่งข้อความตอบมาว่า “อยากจะให้กำลังใจ แต่ไม่รู้จะพูดอย่างไรดี........”
ใช่เลย ในครั้งนี้ เมื่อตัวน้อยทราบว่า พี่เขาเป็นมะเร็ง ตัวน้อยไม่ทราบจะพูด จะปลอบอย่างไรดี ตัวน้อยคิดถึง คำพูดทางข้อความของนายชุมพาบาลที่หนึ่ง ประโยคนี้แหละ “อยากจะให้กำลังใจ แต่ไม่รู้จะพูดอย่างไรดี”
ตัวน้อยมีโอกาสได้พบพี่เขา จึงพูดกับพี่เขาว่า “อยากจะให้กำลังใจ แต่ไม่รู้จะพูดอย่างไร.... จะคิดถึงพี่ในคำภาวนานะคะ” พี่เขาก็ยิ้ม ๆ ขอบคุณ..... ประมาณนี้กระมัง จำไม่ค่อยได้แล้ว.... ความจำชักสั้น แต่ความรักนั้น...ยาว เมื่อรักแล้ว ก็รักเลย และคงทำได้แค่ รักตลอดไป....กิ้ว..... เหมือนที่ตัวน้อยรักพระเจ้าแล้วไงคะ....
ปลายปีที่แล้ว ราวเดือนพย. 54 ตัวน้อยคลำเจอ.....ก้อนเล็ก ๆ ที่หน้าอกขวา เริ่มหวั่นใจ เดือนธค. 54 ตัวน้อยไปตรวจร่างกาย ตรวจเมมโมแกรม อัลตร้าซาวหน้าอก ในวันนั้น แพทย์วินิจฉัยว่า เป็นก้อนเนื้อ แต่ไม่ใช่เนื้อร้าย ให้ติดตามผลต่อไป
ตัวน้อยโล่งอก แต่ทำให้คิดว่า อยากทำอะไร อยากรับประทานอะไร เช่น อาหารจะปรุงรสจัดขึ้น ในใจบอกว่า “กินซะก่อน ที่จะไม่ได้กิน ทำซะก่อน จะไม่ได้ทำ”
เดือนเมย. 55 (อีกสี่เดือนต่อมา) พี่สาวคนโต ที่ศรัทธามาก ๆของตัวน้อย ไปตรวจร่างกาย ผลปรากฏว่า เป็นมะเร็งที่เต้านม ข้างซ้าย คุณหมอแนะนำให้ตัดทั้งเต้า...... ครอบครัวตัวน้อยไม่มีใครป่วยเป็นมะเร็ง จนกระทั่งพ่อเสีย เมื่อเดือนมีค. (55) เป็นมะเร็ง กล่อง เสียง คงเพราะ สูบบุหรี่จัด ตั้งแต่สมัยหนุ่ม ๆ
ก่อนที่พี่สาวของตัวน้อยจะผ่าตัด ตัวน้อยไปเยี่ยม พี่สาวบอกให้ตัวน้อยไปตรวจ ซึ่งจริง ๆ แล้ว ตั้งแต่ก้อนเนื้อที่ตัวน้อยคลำพบ ไม่มีอาการเจ็บ หรือผิดปกติอะไร ตัวน้อยไม่มีความคิดที่จะทำอะไร หรือแม้ความคิดที่จะรักษา เพราะคิดอยู่เสมอว่า เกิด แก่ เจ็บ ป่วย ตาย เป็นเรื่องที่ไม่มีใคร จะไม่พบ ไม่เจอ ไม่มีใครจะหนีพ้น
ตั้งแต่พ่อตัวน้อยป่วย ตัวน้อยก็รู้ ตัวน้อยก็เห็น รักษาก็ตาย ไม่รักษาก็ตาย ไม่ทราบจะทรมานซ้ำซ้อนไปทำไม.... แต่พ่อก็ได้รับการดูแลรักษาอย่างดีที่สุด เท่าที่การแพทย์จะทำได้
เพราะตัวน้อยเป็นคนไม่กลัวตาย แต่กลัวเจ็บที่สุด ก่อนที่จะคืนดีกับพระเจ้า หนึ่งคำภาวนาที่วอนขอเสมอ คือ “ถ้าลูกต้องตาย ขอให้ตายอย่างสงบ อย่าให้ต้องเจ็บปวดทรมาน ขอให้ลูกได้ไปสวรรค์ อาแมน.”
เมื่อตัวน้อยรักพระเจ้าแล้ว การได้สวดบทภาวนาสิบห้าบทของนักบุญบริจิตต์ ได้ร่วมพระทรมานกับพระเยซู ในคำภาวนาทุกวัน ปีกว่า ใน ช่วงหกเดือนแรก ตัวน้อยสวดสองรอบ เช้ากับก่อนนอน เพราะในบทสวดพระเยซูได้ทรงตรัสผ่านนักบุญบริจิตต์ไว้ว่า “ให้เธอสวดทุกวันตลอดระยะเวลาหนึ่งปี ถือได้ว่า เธอได้ถวายเกียรติแด่บาดแผลบนร่างกายของเราทุก ๆ แผล (5480 แผล) เราสัญญาว่า จะประทานพระคุณยิ่งใหญ่หลายประการ” ส่วนหนึ่งจากหนังสือบทภาวนา พระเมตตาของพระเยซูเจ้า หน้า 6 เล่มที่สวด
ตัวน้อยเกรงว่า ปี2012 โลกจะแตก จะตาย ก่อนสวด ครบ หนึ่งปี (หรือเปล่า) จึงสวดวันละสองรอบ จนน่าจะครบ 365 ครั้ง ในครึ่งปี เมื่อสวดครบแล้ว ค่อยสบายใจ เพราะหนึ่งในคำสัญญาของพระเยซูเจ้า คือ “ ก่อนที่เขาจะตาย เราจะมาหาเขา พร้อมกับพระมารดาของเรา เราจะต้อนรับวิญญาณนี้อย่างดี และจะพาไปเสวยสุขในสวรรค์” ส่วนหนึ่งจากหนังสือบทภาวนา พระเมตตาของพระเยซูเจ้า หน้า 6 เล่มที่สวด
เย้...เย้... ถ้าตัวน้อยสวดบทนี้ ถ้าเราสวดบทนี้ เราจะไม่ตกนรก ซึ่งในชีวิตนี้ ตัวน้อยกลัวตกนรกที่สุด
เมื่อตัวน้อยรักพระเยซูเจ้ามาก ๆ แล้ว ได้เห็นผู้คนรอบตัวป่วย ตัวน้อยสวดภาวนาว่า “ข้าแต่พระเจ้า ขอพระองค์ เมตตา ลูกไม่ขอรับพระพร...อายุยืน ลูกไม่ขอตายด้วยการเจ็บป่วย แต่ลูกขอตาย ด้วยรอยแผลศักดิ์สิทธิ์”
คนที่กลัวเจ็บที่สุด กล้าขอ... ตายด้วยรอยแผลศักดิ์สิทธิ์ ตัวน้อยก็ไม่ทราบว่า จะเป็นอย่างไร เพียงเพราะการได้สวดร่วมพระทรมานมาก ๆ ด้วยความรัก ทำให้ปรารถนา ขอแบ่งปันความเจ็บปวดของพระเยซูเจ้าบ้าง สักห้าแผล ก็ยังน้อยเกินไปด้วยซ้ำ
แล้ววันหนึ่ง ตัวน้อยได้รับสารจากพระเยซูผ่านทางพี่วิญญาณที่แม่พระประทานให้ ว่า “คำภาวนาที่ลูกวอนขอ เราจะให้”
ตัวน้อยอึ่ง.....กึ่ง ช็อคเล็ก ๆ ในเมื่อกล้าขอ พระเยซูทรงประทานให้ ตัวน้อยบอกพี่เขาว่า “ตัวน้อยขอน้อมรับ รอยแผลศักดิ์สิทธิ์ ด้วยใจยินดี”
ปากดี แต่ใจจริง ก็หวั่น ๆ เหมือนกัน ในเมื่อกล้าขอ ก็ต้องกล้ารับ ตัวน้อยเป็นคนรักษาคำพูด รักษาสัญญา พระเจ้าจึงทรงใช้ให้ตัวน้อยแบ่งปัน ประกาศข่าวดี เพราะสิ่งที่ตัวน้อยพูด ตัวน้อยเขียน ตัวน้อยต้องทำ เหมือนปลาหมอตายเพราะปาก อย่างไรก็ไม่ทราบ พระเจ้าทรงทราบดีว่า จะทรงใช้ลูกแต่ละคนของพระองค์อย่างไร....
แล้วในวันหนึ่ง เมื่อเราสวดภาวนาร่วมกันสามคน ตัวน้อยเพื่อนแกะตัวนิด และพี่วิญญาณ พี่วิญญาณได้นำสารของพระเยซูมาว่า “เราไม่ได้ปรารถนาที่ให้ลูกต้องทรมาน เพราะเราได้รับความทรมานนั้น อย่างบริบูรณ์แล้ว”
ตัวน้อยอึ้ง .... และ งง ไปชั่วระยะเวลาหนึ่ง ซึ่งเป็นช่วงที่ตัวน้อยไปอบรมครูคำสอน เรียนหนัก ไม่ค่อยมีเวลาสวด จึงสวดบทพระเมตตาประจำวัน บทกาเตนา และสายประคำหนึ่งสายของพลมารีย์ เป็นหลัก เพราะต้องเข้าทำวัตร มิสซาทุกเช้า และทำวัตรเย็น สวดบทพระเมตตา หรือบทพระมารดานิจจานุเคราะห์อยู่แล้ว
ผู้อ่านที่รักได้อ่านสารของพระเยซู เห็นถึงการทดลอง และพระเมตตาอันสุดจะหยั่งถึงของพระองค์ไหมคะ...
“เราไม่ได้ปรารถนาที่ให้ลูกต้องทรมาน เพราะเราได้รับความทรมานนั้น อย่างบริบูรณ์แล้ว”
ตัวน้อยซึ้ง...จนไม่ทราบจะบรรยายมาเป็นตัวอักษรอย่างไรดี...
เหมือนพระเจ้าทรงประทานแบบอย่างให้ตัวน้อยก้าวเดิน เพราะพระองค์ทรงรู้ว่า ในเส้นทางที่ตัวน้อยไม่รู้จัก ตัวน้อยจะไม่กล้าเดินไปคนเดียว เฉกเช่น การติดตามพระเยซูเจ้า ด้วยชีวิตแห่งพระหรรษทานมรรคาศักดิ์สิทธิ์นั้น ตัวน้อยไม่รุ้จัก ไม่กล้าเดินไปคนเดียว พระองค์ทรงส่งคนมาดูแลตัวน้อยมากมาย
แต่ถ้าทางเดินไปนรกหล่ะก็..... ไปเป็น ไปคนเดียวได้เลย เพราะใช้ชีวิตบาป ๆ มาตั้งยี่สิบกว่าปี ขอขอบคุณพระเจ้า และทุกคำภาวนาที่ขอให้คนบาปกลับใจ เพราะหนึ่งในคนบาปนั้น คือตัวน้อยได้กลับใจ และสวดภาวนาให้คนอื่น ๆ ต่อไป
ตัวน้อยได้แบบอย่างของการเจ็บป่วยนี้อย่างไร ขอแบ่งปันในเรื่องต่อไปนะคะ เรื่องนี้ยาวพอสมควรแล้ว เดี๋ยวผู้อ่านของตัวน้อยจะอ่านเหนื่อยเกินไป.... เหนื่อยไหมคะ .... คิดถึงเพลง....เหนื่อยไหม คนดี มีพี่เป็นแฟน....เกี่ยวกันไหมเนี่ย...555
เราจะมองดูใคร เราจะมองดู ผู้สุภาพ ถ่อมตน มีใจสำนึกผิด และผู้ที่เคารพยำเกรงคำพูดของเรา อิสยาห์ 66:2
ผู้ที่ดำเนินชีวิตตามพระวาจาพระเจ้า ย่อมเป็นสุข สดุดี 118:11
จงเลิกทำความชั่ว จงเรียนรู้ที่จะทำความดี อิสยาห์ 1:16-17
พระองค์ไม่พอพระทัย ในเครื่องเผาบูชา และเครื่องบูชาชดเชยบาป ข้าพเจ้าจึงทูลว่า ข้าแต่พระเจ้า ข้าพเจ้าอยู่ที่นี่ ข้าพเจ้ามา เพื่อปฏิบัติตามพระประสงค์ของพระองค์ ฮีบรู 10:6-7
ถ้าเราหวัง สิ่งที่เรามองไม่เห็น เราก็ย่อมมีความมานะพากเพียร รอคอยสิ่งนั้น โรม 8:25
อาแมน.
ลูกแกะตัวน้อย.
29.06.2555 เขียนเสร็จ
12.07.2555 เขียนเพิ่ม และ ส่งเมล
พบกันใหม่ วันอาทิตย์ กับ เรื่องที่ 71: แบบอย่างแห่งการเจ็บป่วย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น