เรื่องที่ 119: หนึ่งอาทิตย์ที่เชียงแสน 2. (นักบุญคามิลโล)

119.   สวัสดีคะ  ผู้อ่านที่รัก

                ผ่านมาสามสี่วัน  วันที่ตัวน้อยชอบที่สุดคือ  วันศุกร์  เพราะเป็นวันที่ได้ทำอะไรดี ๆ มากมาย  ตัวน้อยได้อ่านบทอ่านในมิสซาเช้า   ได้ติดตาม  คุณพ่อไปส่งศีลมหาสนิททั้งในหมู่บ้าน  และนอกหมู่บ้าน   นานมากแล้ว  หกเจ็ดเดือนที่ตัวน้อยป่วย  ทำให้ไม่ได้ติดตามคุณพ่อไปส่งศีล ฯ

                ทำกิจการดี ๆ ถวายพระเจ้า...  พระเจ้าก็ทรงเมตตาบำเหน็จรางวัลในทันใจ...  ด้วยพี่ที่น่ารักมากถึงมากที่สุด  จากฆราวาสผู้ประกาศข่าวดี(พีเอ็มจี)  กรุณาชวนตัวน้อยไปชมกายกรรมเปียงยาง  ที่วัดอาสน์นักบุญเปโตร  ณ โรงเรียนเซนต์ปีเตอร์  ธนบุรี  

                ตัวน้อยไปเที่ยวประเทศจีนสามครั้ง  ไม่เคยได้ชม  เขามาให้ชมถึงที่นี่  และมีคนพาไปอีกต่าง  ขอขอบคุณพี่มาก ๆ น่ารักจริง ๆ

เป็นอีกครั้งที่ตัวน้อยได้รับสิ่งดี ๆ ราวกับราชมาเกย   เป็นพระเมตตาผ่านทางพี่เขา   ถ้าให้ตัวน้อยไปเอง  คงไม่ได้ดู  เพราะไปไม่ถูก  และไม่กล้าไปไหนที่ไม่รู้จักคนเดียว  พระเจ้าจึงประทานเพื่อนร่วมทางมาให้ตลอด  การแสดง...น่าประทับใจ  และเป็นอะไรที่น่าทึ่งมาก ๆ ขอแบ่งปันในเรื่องต่อ ๆ ไปนะคะ...

                ขอแจ้งข่าวประชาสัมพันธ์  วันพุธที่ 6 กพ.56 นี้  มีการเข้า เงียบแบบ  LECTIO DAVINA  ที่วัดพระมารดาอุปถัมภ์  กรุงเทพกรีฑา   และฉลองวัดเกิดพระคุณเจ้าประธานล่วงหน้าด้วย

ขอเชิญไปร่วมกันมาก ๆ นะคะ  พระคุณเจ้าคงดีใจ  เรื่องหน้าตัวน้อยเขียนถึงพระคุณเจ้าด้วย  มีความทรงจำดี ๆ ที่พิเศษนิดหน่อยกับพระคุณเจ้า  อย่างไรนั้น  กรุณารออ่านหน่อยนะคะ  ความประทับใจใหญ่ ๆ ก็มี  เมื่อตัวน้อยไปเข้าเงียบ   ที่วัดพระมารดาอุปถัมภ์  แต่ยังไม่ได้เขียน... 

เดือนกุมภาพันธ์นี้  งานทัวร์ยุ่งมาก  ไกด์ไม่พอ  ตัวน้อยต้องช่วยทำงาน  ไม่ค่อยมีเวลาเขียนเรื่อง  กรุณาสวดให้ตัวน้อยแข็งแรง  และทำงานรับใช้พระเจ้า  และเพื่อนมนุษย์ได้มาก ๆ นะคะ  เราสวดภาวนาให้กันและกันนะคะ

                ขอพระเจ้าทรงตอบแทนทุกคำภาวานา  ทุกน้ำใจดีที่กรุณารัก  ห่วงใย  สวดภาวนาให้ตัวน้อย  และเมลดี ๆ ร้อยเท่าพันทวี  ทั้งบนแผ่นดิน  และในสวรรค์  ขอพระองค์ทรงรัก  และดูแลทุกคน  แทนตัวน้อย  และเผื่อตัวน้อย   ขอพระจิตเจ้าทรงโปรดภาวนา แทนตัวน้อย  เพื่อพวกลูกทั้งหลาย อาแมน

                ขอจบการทักทาย  ด้วยประโยคที่ชอบว่า  “ใช้เวลาที่มี  ทำสิ่งดี ๆ ให้กันและกัน  ไม่จำเป็นต้องเป็นวันสำคัญ  แค่ทำทุกวัน  ให้รู้สึกดี”

(พระสวามีเจ้า)  ที่รักของเจ้า ตรัสว่า  ข้าฯ  คือความรอดของเจ้า  คือสันติสุข  และชีวิตของเจ้า  สดุดี  34:3 จากหนังสือจำลองแบบพระคริสต์ หน้า 207

พระสวามีเจ้าข้า  โปรดสอนข้าพเจ้าให้รู้จักปฏิบัติตามน้ำพระทัย  สดุดี 142:10 จากหนังสือจำลองแบบพระคริสต์ หน้า 210

อาแมน.

เอาหล่ะ  ตอนนี้  เชิญอ่าน

เรื่องที่ 119: หนึ่งอาทิตย์ที่เชียงแสน 2. (นักบุญคามิลโล)

ผู้รับใช้ของเราซึ่งได้เลือกสรรไว้  ที่รักของเรา  ผู้ซึ่งเราโปรดปราน  เราเอาวิญญาณของเราสวมท่านไว้  ท่านจงประกาศความยุติธรรมไปให้แก่บรรดาชาติ  มัทธิว 12:18

                วันที่ ห้า  ที่ เชียงแสน  เป็นวันอาทิตย์  เราจึงไปวัดซึ่งอยู่ชั้นสองของอาคาร  ชั้นล่างจะเป็น ห้องอาหาร  หรือสถานอเนกประสงค์  และหอพักชาย

                วัดพระเมตตาเป็นอีกวัดที่มีขนาด..  ผู้ร่วมมิสซาเข้าได้ไม่ถึงร้อยคน  บรรยากาศดี  และบทเพลงที่มีการประสานเสียงของน้อง ๆชาวเขาในการอุปการะของคณะธรรมฑูต   ทำให้บทเพลงไพเราะ นำมาซึ่งความศรัทธา  ศักดิ์สิทธิ์ มีเสน่ห์ เป็นพิเศษ  เพราะคุณพ่อเจ้าวัด  เป็นผู้มีพรสวรรค์หลายประการทั้งทางดนตรี แต่งเพลง  งานเขียน  และทำงานด้วยความไม่ลำบาก  และเป็นคุณพ่อที่ ขยันมาก ๆ อีกท่านหนึ่ง

 เนื่องจากคุณพ่อเจ้าวัดลงมาเข้าเงียบกับทางคณะธรรมฑูตที่กรุงเทพ  จึงมีคุณพ่อจากคณะคามิลเลียน  เชียงรายมาทำมิสซาแทน  และหลังมิสซาได้มีการแบ่งปัน  ถึง ประวัติผู้ก่อตั้งคณะ   เครือข่ายของคณะทั้งสิบแห่ง  แบ่งปันโดยเณรของคณะสามท่าน  และคุณพ่อ  หลังการแบ่งปันที่สนุกสนาน  น่าสนใจ มีการตั้งคำถาม  และแจกของขวัญ  เป็นพิเศษ  เนื่องในโอกาสวันเด็กอีกด้วย

ตัวน้อยได้ยิน  ได้รู้จัก  คำว่า  คามิลเลียน  ครั้งแรก  เมื่อคืนดีกับพระเจ้าได้  สี่เดือน (ราว...มิย. 54) เพราะมีพี่ที่น่ารักของสมาคมคาทอลิกแห่งประเทศไทย ซึ่งได้รู้จักกัน  เมื่อไปแสวงบุญ  ฉลองแม่พระลาวาง  ที่  เวียดนามกลางครั้งแรก  และเข้าสู่กระบวนการกลับใจ

 พี่เขาได้กรุณา โทรศัพท์มาชวนตัวน้อยเข้าร่วมการสัมนาของสมาคมฯ  ซึ่งจัดที่  คามิลเลียน ลาดกระบัง  ตัวน้อยไป  สิ่งที่จดจำได้  คือ  สถานที่... กว้างใหญ่  ห้องประชุมกว้างขวาง  มีห้องให้พัก สำหรับจัดสัมนา  เมื่อไปถึง    ได้พบกับผู้ชายคนหนึ่ง และถามเขาว่า “สมาคมคาทอลิก ประชุม ที่ไหน” เพราะตัวน้อย กับเพื่อนแกะตัวนิด ไปถึงตอนบ่าย  มาจากอยุธยา  เพราะเราไปฉลองนักบุญเปโตร และ เปาโลที่  หมู่บ้านฮอลันดา  เขาก็ชี้นิ้วบอกสถานที่ให้ 

ต่อมาจึงได้ทราบว่า ผู้ชายคนนั้น เป็นคน...ไม่ธรรมดา  คือ  คน..พูดไม่ได้  แต่คงอ่านปากได้  และช่วยทำงานอยู่ที่คณะ  เท่าที่ทราบ  ที่นั่นเป็นโรงพยาบาล  ....  จริง ๆ แล้ว ตัวน้อยปรารถนาจะเยี่ยมผู้ป่วยด้วย  แต่วันนั้น  ไม่มีเวลา  จึงได้แต่มองอาคารที่ดูสะอาดสะอ้านดีจริง ๆ คนป่วย....ทุกคนที่อยู่ที่นี่ ....คงได้รับการดูแลเป็นอย่างดี

และต่อมาอีก หกเดือน (ธค. 54)  ตัวน้อยได้ไปแสวงบุญฉลองวัดนักบุญสเตเฟน  แม่จัน จ. เชียงราย  และได้ไปเยี่ยม คณะคามิลเลียนที่เชียงราย  ได้ฟังคุณพ่อแบ่งปัน  และพาเยี่ยมชมสถานที่  เห็น  น้อง ๆ ที่ทางคณะอุปการะ  หลายร้อยคน  น้องเณร มาเล่นกีตาร์ร้องเพลงต้อนรับ  เห็นน้องที่พิการ ได้รับการดูแลรักษา  เอาใจใส่อย่างดี  และวัดใหม่ที่ยังสร้างไม่เสร็จ

และอีกสองเดือนต่อมา (กพ. 55)  ตัวน้อยได้ไปแสวงบุญ  เสกวัดใหม่  นักบุญคามิโล  ของคณะคามิลเลียนอีกครั้ง  ผู้คนร่วมมิสซามากมาย  ส่วนมากเป็นชนเผ่ามีการแสดงที่...น่าสนใจ  น่าประทับใจทีเดียว

ตัวน้อยได้เห็นรูปปั้น  นักบุญคามิลโลอุ้มผู้ชาย  ณ  วันนั้นมองอย่างไม่เข้าใจ ไม่ทราบประวัติของท่านเป็นอย่างไร 

จนกระทั่ง เกือบหนึ่งปีผ่านไป (มค.56)  เมื่อไปเชียงแสน  และคุณพ่อ  น้องเณรมาแบ่งปันประวัติคณะ  จึงได้เข้าใจ  และเมื่อมาอ่านประวัติใน GOOLE  อีกครั้ง  ทำให้เข้าใจแจ่มชัดยิ่งขึ้นว่า  รูปปั้นที่นักบุญคามิโลอุ้ม  นั้นคือผู้ป่วย  ผู้น่าสงสาร  ผู้ถูกทอดทิ้ง  ซึ่งได้รับ ดูแล  รักษา  บรรเทาใจ  เยียวยา 

ผู้ป่วยที่ต่ำต้อยนั้น  ก็คือพระเยซูเจ้าเอง  ดั่งพระวาจาในหัวใจที่ว่า  “ทุกสิ่งที่ท่านได้ทำแก่พี่น้องเราที่ต้องต่ำ  ท่านได้ทำกับตัวของเราเอง”

                ตัวน้อยขอแบ่งปันประวัติของท่านนักบุญคามิลโล  ซึ่งนำข้อมูลมาจาก GOOLE  ให้ผู้อ่านที่รัก  ได้อ่านอย่างสะดวก  เป็นความรู้  เป็นแบบอย่างที่พิเศษจริง ๆ  และเนื่องในโอกาสการมาเยี่ยมเยือนจาริก ของ  พระธาตุ  “หัวใจนักบุญคามิลโล” 

ท่านได้เสียชีวิต  ครบสี่ร้อยปี (1614-2014)  และครบหกสิบปีที่ก่อตั้งคณะในประเทศไทย  กำลังจาริกไปที่วัดต่าง ๆ ตั้งแต่วันที่ 21 มค.56-17กพ.56   เพื่อให้พวกเราทั้งหลายได้สักการะ  และขอพร  ขอท่านช่วย...วิงวอนเพื่อเรา  และยึดท่าน  เป็นอีกหนึ่งแบบอย่างในการดำเนินชีวิต  ตามต้นแบบแห่งเรา  คือองค์พระคริสตเยซู

ผู้ก่อตั้งคณะนักบวชคามิลเลียนและองค์อุปถัมภ์ผู้ป่วย

                นักบุญคามิลโล เด แลลลิส เกิดวันที่ 25 พฤษภาคม ค.ศ.1550 ช่วงชีวิตเยาว์วัยท่านได้ดำเนินชีวิตอย่างเสเพล  ชอบเล่นการพนัน  ภายหลังจากสูญเสียบิดาและมารดา ท่านได้สมัครเป็นทหารรับจ้าง  และใช้ชีวิตแบบนักผจญภัย เสี่ยงชีวิตในการทำสงครามหลายครั้ง  ปลายปี ค.ศ.1574 คามิลโลได้ถูกปลดออกจากกองทัพ และด้วยนิสัยชอบเล่นการพนัน   ท่านได้ขายทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อมาเล่นไพ่  และลูกเต๋า จนกระทั่งหมดเนื้อหมดตัวสูญเสีย  แม้กระทั่งมรดกของตระกูล อาวุธ และเสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่ จนต้องมานั่งขอทาน
ภายหลังท่านได้มาทำงานเป็นกรรมกรช่วยก่อสร้างอารามฤาษีกาปูชิน จนในที่สุด   วันที่ 2 กุมภาพันธ์ ค.ศ.1575 (วันฉลองแม่พระถือศีลชำระ) ท่านได้สำนึกตัว  และกลับใจอย่างเด็ดขาด และขอเข้าคณะกาปูชิน เจริญชีวิตแบบใหม่  โดยใช้โทษบาป ภาวนา และทำงาน แต่เนื่องจากแผลเก่าที่ข้อเท้าของท่าน  ทำให้ต้องกลับไปรักษาตัวที่โรงพยาบาล นักบุญยาโกโบ กรุงโรม  ที่โรงพยาบาลแห่งนี้เองพระเจ้าได้ทรงเรียกท่านให้ ดำเนินชีวิตประกอบเมตตาจิต  อุทิศตนรับใช้ผู้ป่วยและผู้ยากไร้ 

คศ. 1746  พระสันตะปาปาเบเนดิกต์ที่ 14 ประกาศแต่งตั้งท่านเป็นนักบุญ
คศ. 1886 พระสันตะปาปาเลโอที่ 13 ประกาศแต่งตั้งเป็นองค์อุปถัมภ์ของผู้ป่วย  และในโรงพยาบาล
คศ.1930 พระสันตะปาปาปีโอที่ 11 ประกาศแต่งตั้งท่านเป็นผู้อุปถัมภ์ผู้ให้การ พยาบาลทั้งชายและหญิง                 ปัจจุบัน คณะนักบวชคามิลเลียนได้สืบทอดเจตนารมณ์ของท่านนักบุญคามิลโลในการ “รักและรับใช้ผู้ป่วย" ต่อไป

                เมื่อปีที่แล้ว (ราว มิย. 55) ตัวน้อยไปแสวงบุญที่จันทบุรี  กับสมาคมคาทอลิกแห่งประเทศไทย  สถานที่ที่หนึ่งที่เราไปเยี่ยมชม  และรับฟังการแบ่งปันของคุณพ่อ คือคามิลเลียน โซเชียล เซนเตอร์ ระยอง ศูนย์ช่วยเหลือผู้ติดเชื้อเอชไอวี และผู้ป่วยเอดส์

                ตัวน้อยได้เห็นผู้ป่วยซึ่งอยู่ในห้องพักระยะไกล ๆ  ได้ถ่ายรูปที่ระลึก ร่วมกับเด็กที่ติดเชื้อเอชไอวี  ได้เห็นเด็ก ๆ กอด  ใกล้ชิดคุณพ่อ แล้วแอบคิดในใจ  คุณพ่อทำงานกับผู้ป่วย  อัตราเสี่ยงสูงมาก  กับการติดโรค  ไม่ว่า  โรคใด ๆ โดยเฉพาะโรคเรื้อน  โรคเอดส์  แม้แต่โรคหวัด  ซึ่งติดต่อไปสู่ผู้อื่นได้ง่าย  กลับจากเชียงแสนได้ราวสามสี่วัน  ตัวน้อยก็เป็นหวัด  เสียงอู้อี้  น้ำมูกหยดติ๋ง...ติ๋ง... ปวดศีรษะ  มีเวลาสองสามวัน   หวังในใจ  อาการหวัดจะหายก่อนไปทำงานทัวร์  ลูกทัวร์เมื่อเที่ยว  กับไกด์ที่ป่วยคงทำให้เสียบรรยากาศความเพลิดเพลินในการท่องเที่ยวมากเลย  ดังนั้น แม้จะป่วย  ต้องแอบป่วย  ไม่ให้ลูกทัวร์รู้  ...เป็นดีที่สุด

 และ ทำให้ตัวน้อยคิดว่า  เป็นโรคมะเร็งนี่  ก็ไม่เลว  อย่างน้อย...ไม่ทำให้ใครเดือดร้อน  ไม่ติดต่อแพร่กระจายโรคให้ใคร  เจ็บคนเดียว  ปวดคนเดียว  แต่คนที่รัก  และเป็นห่วงคงปวดใจกันน่าดู....ได้อย่าง  ก็เสียอย่าง....บางทีเสียหลายอย่าง  แต่เพราะพระเจ้าสอนให้สละน้ำใจตน  ด้วยใจยินดี  และให้รักผู้อื่น ....  ดังนั้น  ป่วยคนเดียว  ดีกว่าทำให้คนอื่นป่วยไปด้วย  ใช่ไหมคะ...

                สำหรับพระสงฆ์  นักบวชในศาสนาคริสต์นั้น  ถือศีล(บน)  หรือคำปฏิญาณ 3 ประการคือ ความยากจน ความบริสุทธิ์ ความนบนอบ

                แต่พระสงฆ์นักบวช  ของคณะคามิลเลียน  ถือ คำปฏิญาณ 4 ประการคือ ความยากจน ความบริสุทธิ์ ความนบนอบ และการรับใช้ ผู้ป่วย  แม้ต้องเสี่ยงภัยถึงชีวิต

การรับใช้ ผู้ป่วย  แม้ต้องเสี่ยงภัยถึงชีวิต.... สุดยอด  แม้ต้องตาย  เพราะติดโรคก็ยินดี  ไม่ต่างจากคุณหมอ  หรือพยาบาล  ที่อุทิศตน  และชีวิต   ด้วยใจ  และได้รับค่าตอบแทนที่เป็นตัวเงิน 

แต่พระสงฆ์นักบวช  ของคณะคามิลเลียน  อุทิศตน   ด้วยชีวิต  และหัวใจล้วน ๆ เลย  ดังนั้น พระธาตุ หัวใจของท่านนักบุญคามิโล  จึงเป็นพระหรรษทาน  ประกาศพระสิริรุ่งโรจน์ของพระเจ้า  ด้วยบำเหน็จรางวัล  เพื่อให้มนุษย์ซื่งยังดื้อรั้น  เชื่อยาก  และหัวใจหยาบกระด้าง  ได้สัมผัสถึงสิ่งที่เหนือธรรมชาติ  ด้วยอัศจรรย์เล็ก ๆ  เพื่อให้ตระหนักได้ถึงพระผู้สร้างจะทรงยิ่งใหญ่  และทรงสรรพานุภาพเพียงใด  

แม้ผ่านมาเป็นหลายปี  เมื่อมีการชันสูตศพท่านนักบุญคามิลโล  เพื่อประกาศเป็นนักบุญ  ณ วันนั้น  หัวใจของท่านยังสด  เป็นสีแดงอยู่  และได้รับการเก็บรักษาให้คงสภาพไว้ด้วยสมุนไพร

และกางเขนแดง  ที่ชุดของพระสงฆ์คณะนี้  ก็เพื่อเตือนใจตัวเองเสมอว่า   ให้เราเห็นทุกคน  โดยเฉพาะคนป่วย  คนที่ถูกทอดทิ้งคือ  พระเยซูเจ้าเอง  และให้รัก ดูแล และรับใช้จนถึงที่สุด  แม้จะต้องติดโรค  เสียชีวิต  แต่ก็เป็นการเสียชีวิตที่ค่าจริง ๆ

ตัวน้อยเห็นชอบเป็นอย่างยิ่ง  หากจะต้องจากโลกนี้ไป  ขอไป  ขณะที่ทำงานถวายพระองค์  ดีกว่าสบาย ๆ หายใจทิ้งไปวัน ๆ  ใช่ไหมคะ..... 

ดังนั้น  อะไรที่ตัวน้อยพอทำได้ ไม่ว่าในกิจการดี ๆ  ในกิจศรัทธาใดๆ เมื่อมีเวลา  มีโอกาส  และยังมีแรง  ตัวน้อยก็จะพยายามทำ  ก่อนที่จะถึงวันที่ไม่มีแรง....

 ใครเล่าจะรู้วันเวลา  ตัวน้อยป่วยเป็นโรคร้ายเหมือนเป็นพระพร  ทำให้ตัวน้อยได้สำนึกว่า  เวลาที่มีบนโลกใบนี้... อาจไม่มากอย่างที่คิด  อะไรดี ๆ ที่ทำได้  ก็รีบทำเถิด...  ก่อนที่จะไม่มีโอกาสจะทำ.....  ด้วยว่า  บำเหน็จรางวัลในสวรรค์นั้นใหญ่ยิ่งนัก...

อย่าเอาเสรีภาพของท่าน  เป็นช่องทางที่จะปล่อยตัวไปตามเนื้อหนัง  แต่จงรับใช้กัน  และกันด้วยความรักเถิด  กาลาเทีย 5:13

ให้เราทำดีต่อคนทั้งปวง  และเฉพาะอย่างยิ่งต่อครอบครัวที่มีความเชื่อ  กาลาเทีย 6:10

จงสอนเขาให้ปฏิบัติตามคำสั่งทุกข้อที่เราให้แก่ท่านแล้ว  จงรู้เถิดว่า  เราอยู่กับท่านทุกวันตลอดไป  ตราบจนสิ้นพิภพ  มัทธิว 28:20

อาแมน.

ลูกแกะตัวน้อย.

23.01.2556  เขียนเสร็จ.31.01.2556   เขียนเพิ่มและส่งเมล

พบกันใหม่   วันพฤหัสบดีกับเรื่องที่ 120: หนึ่งอาทิตย์ที่เชียงแสน 3 (จัดหนัก)