121. สวัสดีคะผู้อ่านที่รัก
ตอนนี้ สามทุ่มครึ่งแล้ว ตัวน้อยกลับจากทำทัวร์วันที่สี่ เหนื่อยพอสมควร แต่ก็สนุก และมีความสุขกับการทำงานทัวร์มาก แต่ละทัวร์ก็มีเรื่องราวให้ประทับใจ ขอแบ่งปัน ในเรื่องต่อ ๆ ไป นะคะ
ช่วงนี้ ทัวร์มากจริง ๆ โดยเฉพาะทัวร์ญี่ปุ่น ไกด์ไม่พอ คนที่เลิกทำงานไป เป็นสิบ ๆ ปี ถูกตามกลับมาทำงานกันหมด เพื่อนที่น่ารักจากกลุ่มพีเอ็มจีโทรมาด้วยความเป็นห่วง เพราะถ้าตัวน้อยเหนื่อยเกินไป พักผ่อนน้อยเกินไป อ่อนแอ เมื่อไหร่ เจ้าเซลเกเร จะแข็งแรงขึ้น และตัวน้อยอาจจะ....ทรุดเร็วกว่าที่ควร.. เพราะเพื่อนเตือนทำให้ตัวน้อยได้...รู้ตัว ยังป่วยอยู่นะ .... หลงคิดว่า หายดีแล้ว.... ขอบคุณนะจ๊ะ เพื่อนประธานพีเอ็มจีที่น่ารัก...
ตัวน้อย ตรวจทานเรื่อง และปรารถนาเขียนทักทายผู้อ่านที่รัก แต่ตาเริ่มหนักแล้ว พรุ่งนี้ ตัวน้อยต้องตื่นตีสาม ส่งลูกทัวร์กลับญี่ปุ่น ได้พักสองสามวัน ก็มีงานทัวร์ต่ออีก... พักผ่อนเผื่อตัวน้อยด้วยนะคะ
ขอพระเจ้าทรงตอบแทนทุกคำภาวานา ทุกน้ำใจดีที่กรุณารัก ห่วงใย สวดภาวนาให้ตัวน้อย และเมลดี ๆ รวมถึงการส่งพลังพระพรแห่งการรักษาให้ตัวน้อย ร้อยเท่าพันทวี ทั้งบนแผ่นดิน และในสวรรค์ ขอพระองค์ทรงรัก และดูแลทุกคน แทนตัวน้อย และเผื่อตัวน้อย ขอพระจิตเจ้าทรงโปรดภาวนา แทนตัวน้อย เพื่อพวกลูกทั้งหลาย ด้วยเทอญ อาแมน.
ซีโมน บุตรของยอห์น “ท่านรักเรามากกว่าคนเหล่านี้รักเราไหม” และเปโตรก็ตอบว่า “ใช่แล้ว พระเจ้าข้า พระองค์ทรงทราบว่า ข้าพเจ้ารักพระองค์” พระเยซูเจ้าจึงตรัสกับเขาว่า “จงเลี้ยงดูแกะของเราเถิด” ยอห์น 21:15-15
เอาหล่ะคะ ตอนนนี้ เชิญอ่าน
เรื่องที่ 121: หนึ่งอาทิตย์ที่เชียงแสน 4. (อายุ 12 … อีกกครั้ง)
ภาคภูมิใจในความทุกข์ยาก ไม่ยากนักสำหรับผู้รัก การภูมิใจดังนี้ คือ ภูมิใจในกางเขนของพระสวามีเจ้านั่นเอง กาลาเทีย 6:14
ตัวน้อยได้มาอยู่ที่หอพักหญิง ของคณะธรรมฑูต ศูนย์เชียงแสนเป็นวันที่หกแล้ว เป็นวันจันทร์ ตัวน้อยตามรุ่นพี่ไปที่โรงเรียนที่พี่เขาสอน โรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนที่รับเด็กนักเรียนไม่จำกัดเชื้อชาติ ส่วนมากเป็นเด็กพม่า ที่พ่อแม่เข้ามารับจ้างทำงาน มีชาวเขาหลาย ๆ ชนเผ่า คนไทยแท้คงมีไม่มาก เป็นโรงเรียนเพื่อมนุษยธรรมจริง ๆ ตัวน้อยเข้าไปนั่งเรียน กับนักเรียนชั้นประถมปีที่หก พี่เขาสอนวิชาวิทยาศาสตร์
ตัวน้อยเป็นคนชอบเรียน ตัวน้องจึงนั่งฟังแต่แป๋ว ... หูผึ่ง... สนุกดี เป็นความรู้ที่ลืมไปหมดแล้ว เห็นเด็ก ๆ ตั้งใจเรียนก็ดีใจ เห็นเด็ก...ไม่ค่อย..ตั้งใจเรียน เล่นน้อย ๆ...ป่วนเล็ก ๆ .. ก็คิดถึงตัวเองตอนอายุเท่านี้ ก็ยังเรียนไม่ค่อยจะได้เรื่อง เพราะไม่ค่อยฟังครู การบ้านก็ไม่ค่อยทำ จำได้ว่าโดนตี วิชาภาษาอังกฤษ ที่คุณครูให้ท่องสิบสองเดือน แล้วจำไม่ได้ แต่พอจำได้ จนถึงเดี๋ยวนี้ ก็ยังไม่ลืม รู้สึก .... ขอบคุณที่คุณครูที่ตี ทำให้เป็นความทรงจำที่ไม่ลืม เพราะเรื่องราวสมัยโรงเรียน ตัวน้อย....จำอะไรไม่ค่อยได้เลย
สิ่งหนึ่งที่ตัวน้อยแบ่งปันให้น้อง ๆ ของหอพักหญิงได้ฟัง ก็คือ การเรียนให้ได้เอ เป็นอะไรที่น่าภูมิใจ แต่การช่วยให้คนอื่นได้เอด้วย เป็นอะไรที่น่าภูมิใจมากกว่า
ตัวน้อยจึงแบ่งปันให้น้อง ๆ ฟังว่า “พี่ตัวน้อย ตอนเด็ก ๆ ก็ไม่ตั้งใจเรียน เรียนไม่เก่ง เกรดประมาณ สองกว่า... เพิ่งมาเริ่มตั้งใจเรียนเมื่อมัธยมปีที่สาม เพราะพี่ตัวน้อยเรียนในโรงเรียนคริสต์ ทุกเช้า ต้องเรียน และมีสอบวิชาคำสอน
ในการสอบครั้งหนึ่ง พี่ตัวน้อยขอยืมสมุดคำสอนจากเพื่อนที่เรียนเก่งที่สุดมาอ่าน...มาท่อง... เพื่อนก็เป็นคนที่น่ารัก จิตใจงดงาม น้ำใจกว้างขวางจริง ๆ และผลสอบ... คือ พี่ตัวน้อยได้ที่หนึ่ง ชนะเจ้าของสมุด จุดห้า ได้ขึ้นรับรางวัลบนเทีประกาศผลสอบ ครั้งแรกในชีวิตด้วย เป็นรูปแม่พระแจกจ่ายพระหรรษทาน ในกรอบสวยงาม
มิน่า ตัวน้อยถึงได้มาเป็นพลมารีย์.... เพิ่งคิดได้เดี๋ยวนี้เอง รูปแม่พระมีตั้งหลายรูป หลายแบบ แต่ทำไมได้รูปนี้ สงสัย..แม่พระจองตัวน้อยไว้เป็นพลทหารรับใช้ของแม่พระกระมัง...
และจากการยืมสมุดคำสอนของเพื่อน มาท่อง ทำให้ชีวิตการเรียนของพี่ตัวน้อยเปลี่ยนไป อย่างสิ้นเชิง เพราะเริ่มรู้ว่า ถ้าเราตั้งใจเรียน ตั้งใจท่องหนังสือ เราก็ทำได้นี่นา.. ตัวน้อยรู้สึกขอบคุณ และเป็นหนี้น้ำใจเพื่อนคนนี้ ชั่วชีวิต ขอบคุณนะจ๊ะ ขอพระเจ้าทรงตอบแทนน้ำใจดีร้อยเท่าพันทวี ทั้งบนแผ่นดิน และในสวรรค์ อาแมน.
พอขึ้นมัธยมปีที่สี่ พี่ตัวน้อยนั่งเรียนคู่กับเพื่อนคนที่ได้ที่หนึ่งเลย เพื่อนคนนี้ก็เป็นใจดี ใจกว้าง พี่ตัวน้อยก็ถาม “ทำอย่างไรถึงจะเรียนเก่ง” เพื่อนก็บอกว่า “ เมื่อถึงโรงเรียนหกโมงเช้า ก็อ่านบทเรียนล่วงหน้า ทำให้เข้าใจในการเรียนได้ง่าย เวลาเรียนก็ตั้งใจเรียน กลับบ้าน ก็ทำการบ้าน ทบทวนบทเรียน ก่อนสอบ อ่านจบเป็นสิบ ๆ รอบ”
อู้...ฮู... ใช่เลย นี่อย่างไรแบบอย่างในการเรียน พี่ตัวน้อยก็ทำตาม เกรดก็ได้สามกว่า เป็นที่สอง หรือสามของห้อง จนสอบเข้ามหาวิทยาลัย เรียนจบที่มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ เกียรตินิยม เหรียญทอง....
ดังนั้น ถ้าน้อง ๆ ตั้งใจ น้อง ๆ ก็ทำได้เช่นกัน และเพื่อนคนที่ทำให้ชีวิตการเรียนของพี่ตัวน้อยเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เป็นคนที่น่ารักมาก ๆ เรียนจนจบเป็นด็อกเตอร์ เป็นอาจารย์สอนที่มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดัง ที่กรุงเทพ เมื่อเพื่อนคนนี้ รู้ว่า พี่ตัวน้อยป่วยนะ เขาน่ารักมาก ๆ เลย เขาถามว่า พี่ตัวน้อยเงินรักษาไหม ถ้าไม่มี เขายินดีช่วย” โอ้โฮ.... หัวใจของเพื่อนคนนี้ ยิ่งใหญ่กว่าพี่ตัวน้อยเสียอีก
และเมื่อพี่ตัวน้อยเรียนเก่ง ก็จะช่วยติวให้เพื่อนคนที่เรียนอ่อน เมื่อพี่ตัวน้อยป่วย เพื่อนสมัยโรงเรียนทราบข่าวจากเฟสบุ๊ค ยังมีเพื่อนโพสมาว่า “เราจำเธอได้ เธอติวหนังสือให้เรา....” เป็นอะไรที่... มากกว่าคำว่าปลื้มใจ เป็นความชื่น...ปิติ จนล้นใจจริง ๆ ที่ยังคงอยู่ในความทรงจำดี ๆของใครสักคน หรือหลาย ๆ คน
เพราะฉะนั้น พี่ตัวน้อยอยากบอกว่า อย่าหวงวิชา อย่าเก่งคนเดียว ช่วยเหลือคนอื่นบ้าง ทำดี ก็ได้ดี พระเจ้าทรงบำเหน็จในทุกความดีที่เรากระทำ แน่นอนอยู่แล้ว
และ ... คบบัณฑิต บัณฑิตพาไปหาผล ดังนั้น เลือกคบเพื่อนดี ๆ เพื่อนที่เป็นคนไม่ดี ก็คบได้ แต่ไม่ต้องสนิทมาก ไม่ต้องตามเขาไปทำในสิ่งที่ไม่ดี พยายามช่วยเขาให้กลับมาในวิถีทางที่ดี คิดถึงพระวาจาในหัวใจที่ว่า จงทำตามตัวอย่างที่ดี อย่าทำตามตัวอย่างที่เลว และ อย่าตอบโต้คนชั่ว ด้วยการทำการชั่ว” พี่ตัวน้อยนำสองพระวาจานี้ มาเตือน .. มาสอนใจตนเอง แบ่งปัน และบรรเทาใจผู้อื่นบ่อย ๆ
เมื่อหมดเวลาเรียนวิทยาศาสตร์ รุ่นพี่ก็สอนวิชาคณิตศาสตร์ต่อ แต่เป็นการลองทำข้อสอบ และเฉลยในครั้งต่อไป ตัวน้อยนั่งว่าง ๆ ด้วยว่า เป็นคนไม่ค่อยชอบอยู่เฉย ๆ สายตาของตัวน้อยเริ่มมองรอบ ๆ ห้อง ได้เห็นข้อเขียนดี ๆ ขอแบ่งปันให้อ่านที่รักได้อ่านด้วยนะคะ
๐ คุณลักษณะพึงประสงค์ คือ มี ระเบียบวินัย ความรับผิดชอบ ขยันหมั่นเพียร และอดทน
๐ มองเห็นศิษย์เรียงรายไร้เดียงสา อนิจจา .. เจ้าจะนึกรู้สึกไหม
เว้นพ่อแม่ผูกพันรักขวัญใจ จะมีใคร รักเจ้าเท่าเทียมครู
๐ สังคมใด ไม่เห็นแก่ตัว สังคมนั้นจะสงบสุข
สังคมใดเสียสละ สังคมนั้นจะเจิรญ
๐ คำสอนของพ่อแม่
พ่อแม่ไม่มีเงินทองจะกองให้ จงตั้งใจพากเพียรเรียนหนังสือ
หาวิชาความรู้เป็นเครื่องมือ เพื่อยึดถืเอาไว้ ใช้เลี้ยงตน
พ่อกับแม่ มีแต่จะแก่เฒ่า จะเลี้ยงเจ้าเรื่อยไปนั้นอย่าหมาย
ใช้วิชาช่วยตนไปจนตาย ลูกสบาย พ่อแม่ก็ชื่นใจ.
๐ ไม้เท้าของผู้เฒ่า ดีกว่า ลูกเต้าที่ อกตัญญู
เมื่อการเรียนการสอนจบลง ทางโรงเรียนเตรียมอาหารกลางวันเลี้ยงเราสามคน เราได้มีโอกาสคุยกับคุณครูหลายเรื่อง
อาชีพครู เป็นอะไรที่...ประเสริฐมาก สร้างคนให้มีชีวิตที่ดี มีอนาคตที่ดี เป็นเรือจ้างจริง ๆ พาลูกศิษย์ถึงฝั่ง แต่จะมีสักกี่คนที่สำนึกถึง....พระคุณครู
งานก็แสนหนัก ค่าตอบแทนแสนน้อย... ตัวน้อยปรารถนาให้มีการขึ้นเงินเดือนคุณครูจริง ๆ คุณครูจะได้มีแรง มีกำลังใจ อุทิศตนต่อไป
ในห้องพักครู มีข้อความดี ๆ ติดไว้เช่นกัน ขอนำมาแบ่งปันด้วยนะคะ
๐ คติธรรมนำชีวี
ก็ขัดแย้งกันบ้างเป็นบางครั้ง ก็ชิงชังกันบ้างเป็นบางหน
ก็เจ็บปวดกันบ้างเป็นบางคน ก็ต้องทนรู้รักสามัคคี
ด้วยไม่มีที่ใดไร้ปัญหา จึงต้องมาต่อสู้อยู่ที่นี่
จึงต้องใช้คุณธรรมนำชีวี และต้องมีความจริงใจ ให้แก่กัน
ตัวน้อยรู้สึก เหมือนอายุสิบสองอีกครั้ง ได้เข้าไปนั่งเรียน เป็นความรู้ที่สนุกดี ชีวิตช่วงวัยเรียน เป็นช่วงเวลาที่มีความสุข และสนุกที่สุด
พี่ตัวน้อยปรารถนาให้น้อง ๆ ใช้เวลาให้คุ้มค่า ในเวลาเรียน ก็เรียน ตั้งใจเรียนให้เต็มที่ หมดเวลาเรียน จะทำอะไรดี ๆ ทบทวนบทเรียน ทำการบ้าน เล่นกีฬา เล่นดนตรี ใช้ชีวิตอย่างสร้างสรรค์ ทำแต่สิ่งดี ๆ ก็จะเป็นประโยชน์ทั้งในปัจจุบัน อนาคต และเป็นอดีตที่มีคุณค่า
ชีวิตเป็นสิ่งที่พระเจ้าประทานให้เรามาแล้ว ด้วยความรัก และพระเมตตาแห่งเจตจำนงเสรี ก็สุดแล้วแต่เราจะทำชีวิตให้เป็นแบบไหน แม้เราเลือกเกิดไม่ได้ แต่เราเลือกที่จะเป็นได้ และเรามีหนทางของพระเจ้าเป็นที่หมาย ปลายทางนั้นคือสวรรค์ บ้านแท้นิรันดร์
การดำเนินชีวิต...ไม่มีใครไม่ผ่านความยากลำบาก แต่ถ้าเรามีพระเจ้าอยู่เคียงข้าง เราจะต้องกลัวอะไร ยึดพระองค์ไว้ วางใจในพระองค์ ชีวิตของเราจะมีสันติสุข หวังใจในพระองค์เสมอ พระองค์ไม่เคยทอดทิ้งเรา ไม่ให้เราลำบากเกินจะรับได้.... ดังพระวาจาในหัวใจที่ว่า “แอกของเรานั้นเบา และอ่อนนุ่ม ผู้ที่แบกภาระหนัก จงมาให้เราเถิด เราจะให้ท่านได้พักผ่อน”
เมื่อเรารับประทานอาหารกลางวันเสร็จ ร่ำลาคุณครู และผู้อำนวยการของโรงเรียน รุ่นพี่บอกจะพาไปเที่ยวสามเหลี่ยมทองคำ แม่สาย แต่ตัวน้อยเคยไปบ่อยแล้ว และไม่อยากให้พี่เขาต้องเหนื่อย และสิ้นเปลือง เราจึงกลับมาพักที่หอพัก รอน้อง ๆ กลับจากโรงเรียน และหลังอาหารเย็น ตัวน้อยขอเวลา แบ่งปันกับน้อง ๆ เหมือนเป็นการร่ำลา เพราะวันรุ่งขึ้นตัวน้อยก็จะกลับกรุงเทพแล้ว และวันต่อมา มีนัดพบกับคุณหมอ
เราร่ำลากันอย่างไร ขอแบ่งปันในเรื่องต่อไปนะคะ..
จงพยายามทำให้พระเป็นเจ้าอยู่กับท่านในทุกสิ่งที่ท่านทำนั้นเถิด โรม 8:31
เมื่อไรท่านจะบรรลุถึงการรู้สึกออกรสว่า ทุกขเวทนาเป็นของหวานฉ่ำ และเอร็ดอร่อย เพราะพระคริสตเจ้า เมื่อนั้นแหละ จะถึงได้ว่าท่านมีบุญได้พบสวรรค์ แต่บนแผ่นดินนี้แล้ว (ข้อความจากหนังสือ จำลองแบบพระคริสต์ หน้า 199)
การอยู่ภายใต้การปกป้องคุ้มครองของพระเจ้า มั่นคงปลอดภัยอยู่ในความรักของพระองค์ นี่แหละคือ ความบรรเทาที่แท้จริง (ข้อความจากหนังสือ พระเยซูแห่งนาซาเล็ธ เล่ม 1 หน้า 175)
พระองค์ได้ทรงเปลี่ยนการร้องไห้ของข้าพเจ้าให้กลายเป็นความยินดี และทรงห้อมล้อมข้าพเจ้าด้วยความชื่นชม สดุดี 29:12
ขอพระคริสตเจ้า ทรงพระเจริญ อาแมน.
ลูกแกะตัวน้อย.
04.02.2556 เขียนเสร็จ.
พบกันใหม่ วันพฤหัสบดีกับ เรื่องที่122: หนึ่งอาทิตย์ที่เชียงแสน 5. (เสี้ยวเล็ก ๆ ของการแบ่งกันกับน้อง ๆ )
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น