31.สวัสดีคะ ผู้อ่านที่รัก
ไม่ได้พบกันหลายวัน คิดถึงกันบ้างหรือเปล่าคะ ตัวน้อยคิดถึงทุกคน โดยเฉพาะผู้ที่อ่าน และเมล์มาคุยกัน แต่ไม่เคยลืมทุกคนในคำภาวนาของตัวน้อยนะคะ
นับจากเรื่องนี้เป็นต้นไป ตัวน้อยขอนุญาตส่งเรื่องอาทิตย์ละสองเรื่อง ในทุกวันอาทิตย์ และวันพฤหัสบดีนะคะ เพราะว่า เขียนไม่ทันส่งน่ะคะ สามสิบเรื่องที่ได้อ่านจบกันไปแล้ว เป็นประสบการณ์ปีครึ่งของการถูกพระเจ้าทรงเรียกกลับบ้าน หารเฉลี่ยคือหนึ่งเดือน เขียนได้สองเรื่อง ตัวน้อยจะพยายามดึงประเด็นแม้เล็ก ๆ แต่น่าสนใจ มาเขียนแบ่งปัน แม้มันจะเป็นสิ่งเล็ก ๆ แต่เป็นสิ่งที่มาจากความรัก ซึ่งแต่ก่อนตัวน้อยไม่เคยรู้สึก ไม่เห็นคุณค่า ไม่รู้จัก เมื่อได้รักพระเจ้า แล้วตาใจเปิด หัวใจก็เปิด ขึ้น ทำให้ค้นพบความรักของพระเจ้าในแง่มุมต่าง ๆ มากมาย
ตัวน้อยดีใจมาก ๆ ในทุกครั้งที่ได้อ่าน ได้รับการแบ่งปัน จากผู้อ่าน เป็นกำลังใจสำคัญให้ตัวน้อยทำงานเขียนต่อไปได้อย่างดีจริง ๆ ขอยาใจไม่ต้องบ่อย ๆ (ใจจริง อยากได้แค่...ทุกวัน...ทุกครั้ง แต่เกรงใจ) แค่ขอคำภาวนา และการกระทำ มอบสิ่งดี ๆ ซึ่งกันและกัน วันละนิด จิตเบิกบาน ทุกวันก็พอ นะคะ.....
ข้าจะแสวงหาพระเจ้า และข้าจะมอบเรื่องราวของข้ากับพระเจ้า โยบ 5:9
ความรักย่อมพากเพียร และใจดี ความรักไม่อิจฉา ไม่ทำเกินตัว ไม่เย่อหยิ่ง ไม่มักใหญ่ใฝ่สูง ไม่แสวงหาผลประโยชน์ใส่ตนฝ่ายเดียว ไม่ฉุนเฉียว ไม่ถือโทษ ไม่ยินดี ในความอยุติธรรม แต่ยินดีในความจริง อดทนทุกอย่าง เชื่อทุกสิ่ง วางใจทุกอย่าง สู้ทนสารพัด ความรักจะไม่มีสิ้นสุด 1 โครินทร์ 13:1-7
เอาหล่คะ ตอนนี้ เชิญอ่าน
เรื่องที่ 31 พ่อจ๋า
เขาจะทำให้ใจของพ่อกลับมาหาลูก และใจของลูกกลับไปหาพ่อ
มาลาคี 3:24
สองอาทิตย์แล้วที่ไม่ได้เข้าประชุมและทำกิจกรรมพลมารีย์ เพราะไปฉลองวัดสเตเฟน เชียงราย และมรณสักขีสองคอน วันอาทิตย์นี้ ( 25 ธค.54) จะได้เข้าประชุม ยังไม่ได้ทำกิจการดี ๆ ถวายพระแม่เลย ตัวน้อยหลับไปด้วยความคิดนี้ ในคืนวันพุธที่ 21 ธค. 54
ราวตีห้าตื่นมา สวด หรือทำอะไรดี แล้วก็ตัดสินใจอาบน้ำแต่งตัว ไปตรวจร่างกายดีกว่า ก่อนที่บัตรกำนัลจะหมดอายุ โดยไม่ลืมหยิบบทสวดทั้งหมด และสายประคำติดกระเป๋าไปด้วย แล้วก็ได้รอไป สวดไปจริง ๆ พอประมาณแปดโมงกว่า พี่สาวคนรองโทรมาบอกว่า ให้ไปเยี่ยมพ่อที่โรงพยาบาลหน่อย ตัวน้อยตอบรับ ด้วยใจยินดีเป็นอย่างยิ่ง เพราะนอกจากเยี่ยมพ่อแล้ว ยังเป็นกิจการดี ๆ ถวายพระแม่ได้ด้วย แฮะๆ ยิงปินนัดเดียวได้นกสองตัวเลย แน่นอน ตัวน้อยต้องรัก ต้องดูแลพ่อด้วย เพราะพระเจ้าสอนว่า ถ้าเจ้าไม่รักพ่อแม่พี่น้องที่เจ้ามองเห็นได้ เจ้าจะรักพระเจ้าที่มองไม่เห็นได้อย่างไร เทียบ 1ยอห์น 4:20-21 (ผู้ที่ไม่รักพี่น้องที่เขาแลเห็นได้ ย่อมไม่รักพระเจ้าที่เขาแลเห็นไม่ได้)
เมื่อไปถึงพ่อหลับอยู่ พ่อดูสงบ และเหมือนมีแสงเรืองรองพ่อเป็นคนศรัทธา ทำกิจกรรมกับทางวัดมากมาย ตอนนี้ กำลังร่วมพระทรมานและชดใช้บาปด้วยการป่วยเป็นมะเร็งลำคอ ตัวน้อยยืนหยุดมองที่ปลายเตียง แล้วเอานิ้วสะกิดใต้เท้าพ่อ พ่อคงจั๊กกะจี้ ตัวน้อยหัวเราะคิกคัก ชอบใจได้แหย่พ่อสักนิด ปลุก ให้พ่อตื่นมาคุยกับตัวน้อยเถิด อย่านอนหลับใหลอยู่เลย เพราะตัวน้อยคงอยู่กับพ่อไม่นาน (คุ้น ๆ มั๊ยคะ ตัวน้อยนึกถึงพระวาจาตอนหนึ่ง ตอนที่พระเยซูเสด็จไปรำพึงในสวน แล้วสาวกหลับไงคะ ใช่มั๊ยคะ)
พอพ่อลืมตาเห็นเป็นลูกสาวคนโปรด แววตาก็บอกว่ายินดียิ่งนัก พ่อตัวน้อยพูดไม่ได้แล้ว ใช้เขียนกระดาษคุย อยากจะร้องเพลงใหม่ที่เพิ่งแต่งได้ เมื่อความรู้สึกมันล้นใจ เพราะความรักจาก ของขวัญมากมายที่ได้รับเมื่อวันเกิด (17 ธค. อย่างไรนั้น จะขอแบ่งปันในเรื่องต่อๆไปนะคะ) แต่น่าเสียดาย พ่อบอกว่า เพราะกินยาแก้ปวดมากเกินไป ทำให้หูไม่ค่อยได้ยินแล้ว อยากจะบอกกับทุกคนว่า อะไรดี ๆที่ทำได้เพื่อคนที่รัก ก็รีบทำ แม้แต่คนที่ไม่รัก คนที่ทำให้เราเสียใจ เราก็ยังต้องดีต่อเขาอยู่ดี เพราะ พระเยซูสอนไว้ว่า จงรักศัตรู จงอธิษฐานภาวนาให้ผู้ที่เบียดเบียนท่าน มัทธิว 5:44
แม่โทรศัพท์มาคุย ระหว่างนี้เห็นพ่อเอามือนวดศีรษะ ตัวน้อยถือโทรศัพท์มือขวาฟังแม่คุย แล้วใช้มือซ้ายนวดศีรษะให้พ่อ พ่อหลับตาพริ้มท่าทางคงสบาย พอหยุดนวดไปสักพัก พ่อก็นวดศีรษะตัวเองอีก ตัวน้อยจึงชวนพ่อสวด บทพระเมตตาบ่ายสามโมงขอให้พระเยซูทรงรักษาเยียวยา นวดไปสวดไป ขอพระเยซูโปรดเมตตาพ่อด้วย พ่อมีสีหน้าเหมือนดีใจ ก่อนกลับตัวน้อยเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้า เช็ดตัว พ่อหลับตาพริ้มเหมือนสบายตัว ตัวน้อยก็เลยเอาจมูกไปชนหน้าผากพ่อ พ่อลืมตาขึ้นมองยิ้มอย่างคิดไม่ถึง เพราะจำไม่ได้แล้วว่าจูบพ่อครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ เดินจากมา เพิ่งคิดได้ทำไมไม่บอกว่า เพี้ยง หาย น้า....คงเพราะใจลึก ๆ กลัวหายจริงๆ จะเป็นอัศจรรย์ เกินกว่าใจ เกินกว่าใคร ๆ จะเชื่อเสียอีก แล้วทำให้คิดถึงพระวาจา ท่านช่างมีความเชื่อน้อยจริง สงสัยทำไมเล่า มัทธิว 14:31
ตัวน้อยไม่ได้สงสัย แต่ตัวน้อยไม่อยากขัดน้ำพระทัยพระเจ้า หากเป็นพระประสงค์ให้พ่อป่วยเพื่อร่วมพระทรมาน เพื่อชดใช้โทษบาปของตัวเองและคนทั้งโลก เพื่อให้ลูก ๆ ได้มีโอกาสดูแล ตอบแทนคุณพ่อ บ้าง หรือเปล่า....
ตอนนี้คำภาวนาของตัวน้อยคือ ถ้าพระองค์เมตตา ลูกไม่ขอตายด้วยพระพรแห่งการอายุยืน หรือการเจ็บป่วย แต่ หากวันหนึ่งที่พระองค์ทรงเปลี่ยนแปลงลูกให้ศักดิ์สิทธิ์ครบครัน เป็นที่พอพระทัยแล้ว ลูกขอรับรอยแผลศักดิ์ เพื่อร่วมพระทรมาน เพื่อแบ่งเบาความเจ็บปวดทรมาน แม้สักนิดที่พระองค์แบกรับอยู่ แต่ไม่ว่าอย่างไร อย่าให้เป็นไปตามน้ำใจของลูกเลย ลูกเป็นของพระองค์ โปรดกระทำต่อลูกตามน้ำพระทัยอันเต็มเปี่ยมไปด้วยรักและเมตตาของพระองค์ด้วยเถิด แต่ลูกคนนี้ของพระองค์ดื้อ อ่อนแอ และเปราะบางเหลือเกิน แค่ทำให้เสียใจก็จมน้ำตาตายแล้ว พระองค์จะโอบอุ้มเลี้ยงดูลูกคนนี้ของพระองค์อย่างไรนะ พระเจ้าข้า ลูกวางใจพระองค์
ทำไมตัวน้อยถึงสวดขอแบบนี้ คงเป็นเพราะบทสวดพระทรมานสิบห้าบทของนักบุญบริจิตต์ และบทสวดพระเมตตา ตัวน้อยรับรู้ และสัมผัสถึง พระทรมานการตรึงกางเขนของพระเยซูเจ้าอยู่ทุกวัน ตัวน้อยจึงอยากแบ่งเบาความเจ็บปวดของบาดแผลห้าพันสี่ร้อยแปดสิบแผล ขอแบ่งมาแค่ห้าแผล ยังช่างน้อยนิดเสียนี่กระไร เอ๋....ตัวน้อยยังรักพระเยซูน้อยไปหรือเปล่า..... แล้วความรักของคุณหล่ะคะ....เป็นอย่างไร แบ่งปันให้อ่านบ้างสินะคะ
ในใจของมนุษย์มีแผนงานเป็นอันมาก แต่พระประสงค์ของพระเจ้านั่นแหละ จำดำรงอยู่ได้ สุภาษิต 19:21
พระองค์ทรงกระทำให้สรรพสิ่งงดงามตามฤดูกาลของมัน พระองค์ทรงบรรจุนิรันดร์กาลไว้ในจิตใจของมนุษย์ แต่มนุษย์มองไม่เห็นว่า พระเจ้าทรงกระทำอะไรไว้ ตั้งแต่ปฐมกาลจนสุดปลาย ปัญญาจารย์ 3:11
บุคคลผู้สนใจพระวจนะจะพบของดี และคนที่วางใจในพระเจ้าจะสุขสบาย สุภาษิต 16:20
จงยืนหยัดมั่นคงในความเชื่อ ไม่หวั่นไหวจากความหวัง โคโลสี 1:23\
บุคคลผู้นับถือพระบัญญัติจะได้รับบำเหน็จ สุภาษิต 13:13
GOOD NIGHT AND MAY GOD BLESS U. KA.
ลูกแกะตัวน้อย. 22 ธค. 54 เขียนเสร็จ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น